Museum More in Gorssel 17 oktober 2017.  Onze trouwdag. 27 Jaar geleden zeiden wij Ja tegen elkaar.  Tot op heden hebben wij ons niet vergist. Gaat niet altijd vanzelf, kost inzet van ons allebei. Ben trots en gelukkig met het leven in ons gezin; 3 jongens en 1 hond. Onze woonplek is aan verandering toe; daartoe hebben wij stappen gezet. Wordt vervolgd.

Meestal doen wij iets leuks, vaak iets cultureels of gastronomisch op deze datum. Ik wil al langer een keer naar Museum More in Gorssel. Vandaag gaan we. Samen.
Inclusief lunch in het restaurant. Zo’n uitje vindt ik genieten. Tijd en aandacht voor elkaar. De schoonheid van het gebouw, de schilderijen en de omgeving.

Er hangen mooie kunstwerken, oa. van Berserik. Ik ben het meest getroffen door een relatief klein werk. Zo teer, iel met  een delicate uitstraling.  Je proeft de sfeer van ingetogenheid, schoonheid, mysterie en realiteit. Het gaat om het raam en de vaas met takken. De omlijsting is sober, gewoontjes, een blik op het gewone harde leven. Maar de hoop en ontroering spreekt uit hoe de schilder het raam en de vaas met takken en groene blaadjes aan ons toont.

Middagzon 1987 van Berserik; zo heet het schilderijtje in Museum More te Gorssel.
Ik kan er niet van wegkomen. Kijk en kijk. Loop verder, loop naar de volgende zaal. Ga nog eens terug, zoek het beeldschone, kwetsbare, naakte schilderijtje weer op en maak onderstaande foto. Mooi in al haar eenvoud. Zonlicht dat een glinstering geeft aan de tere groene blaadjes aan de tak in de glazen pot op het oude tafeltje voor het raam. Die gordijnen hangen er al langer…
Het hele schilderijtje ademt verwachting, liefde en aandacht, door natuurlijke vormen en kleuren. Doordat de zon van achteren op de tak schijnt, zie je de dunne, fragiele lijntjes; de aderen van de zachtgroene blaadjes aan de tak. Hoe de zon erop schijnt bepaald wat en hoe je het groen ziet, welke kleur nuance het krijgt.

Zo wil ik schrijven! Zoals de schilder hier de schoonheid toont en de sfeer neerzet…Kijk, zó, precies zó…  wil ik een verhaal schrijven. Zo licht en delicaat aangestipt, dat de lezer geraakt wordt door hetgeen niet gezegd wordt, maar waarvan je weet-proeft dat het er is, dat het speelt. Want daarom, alleen daarom is het verhaal (of de afbeelding)  zoals het is. Als ik dat kan…o dan, ben ik goed.

Net als die glazen vaas met takken. Schittert in zijn omgeving en toch zo eenvoudig. Je voelt de charme van de takken in de vaas. Verrukt; O, wat mooi! Met aandacht geplukt en daar neergezet om sfeer te brengen en te geven aan de mens die daarvoor openstaat. Als je het geluk hebt bij toeval daar te zijn, de schoonheid te mogen aanschouwen, dan ben je bevoorrecht. Het maakt je rijker. Zo wil ik een verhaal neerzetten.

Zo wil ik schrijven. Mensen mogen het aanschouwen, bij toeval of bewust. Mensen mogen hun eigen beleving er op los laten. Elke lezer ervaart en belicht het verhaal anders. Als de gevoeligheid, teerheid, verfijndheid maar overkomt. Steeds anders. Als ze maar even geraakt zijn; O, wat een sfeer. Prachtig.

Ps. de foto is schuin van boven genomen anders kreeg ik de kleuren niet goed. In werkelijkheid is het schilderij veel mooier. Een plaatje!