Ik heb deze maand meegedaan met de Valentijnsschrijfwedstrijd “Digitale liefde” van Schrijven Online. De opdracht was:
Schrijf een verhaal, gedicht of essay (vorm is geheel vrij) van maximaal 500 woorden rond het thema ‘Digitale liefde’.
Ik heb niet gewonnen. Ik heb genoten van het proces om tot het verhaal te komen en ben zelf tevreden over het resultaat. Daarom hieronder mijn inzending:
Voldaan zit Eva in haar stoel in het vliegtuig terug naar New York. Ze heeft het weer volbracht. Nu mag ze rusten en nagenieten van de afgelopen week. Alle dagen van de week zijn gevuld geweest met vriendschap, aandacht, gesprekken, veel emotie, melancholiek en liefde. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Het is goed geweest. Morgen mag ze weer werken, weer met twee benen op de grond staan en haar ondernemers-mind aan. Dan staat ze weer strak aan de leiding. Haar bedrijf floreert en haar passie is onverminderd. Daar geniet ze van, daar leeft ze voor. Samen met haar medewerkers laat ze Global Mind Digitals stapje voor stapje groeien en beter worden. Steeds meer mensen en bedrijven weten hen te vinden online. Zij doet er veel voor om de uitstraling van het bedrijf en met name de website te optimaliseren. Zij leeft van haar bedrijf. Gelukkig ontvangt ze ook maandelijks een bedrag uit de levensverzekering van Valentijn. Hij is al zeven jaar dood. Ze pakt haar mobiel en kijkt naar de foto in haar WhatsApp galerij. Gisteren door haar gemaakt en verstuurt naar familie en vrienden van hen samen. Al zeven jaar doet ze dit. WhatsApp bestond toen net en fungeerde voor haar, de familie en de vrienden als “samenzijn” bij dit grote verlies. Op de foto staat het witte houten kruis met de antraciet kleurige letters die zijn naam vormen op het horizontale deel. Op het langere verticale stuk staat in dezelfde kleur zijn geboortedatum, 07-01-1968 boven zijn naam. Onder Valentijn staat de sterfdatum, 14-02-2010. Valentijnsdag, zeven jaar geleden. Met een klap van de autoband werd alles ineens anders. Hij was in één klap dood toen de auto de vangrail raakte, zij werd opgelapt in het ziekenhuis. En toen al kwam Johan in beeld. Eva sluit haar ogen en laat haar gedachten gaan. Johan was zo lief zijn laptop aan haar uit te lenen, zodat ze zaken kon regelen via internet. De rouwkaart, de uitvaart, de bloemen, een plek op het kerkhof, slaapplekken voor vrienden uit New York en nog veel meer. Alles regelde ze online. Mails, sms berichten, WhatsApp, ze maakte er gretig gebruik van. Het schrijven van woorden ging haar makkelijker af dan het spreken. Haar brein was verdoofd en functioneerde niet snel genoeg om ad rem en vlot een gesprek te kunnen voeren. Typend op het toetsenbord kon ze haar woorden zorgvuldig kiezen of juist ongeremd laten stromen. Afhankelijk van haar stemming en publiek.
Eva denkt aan Johan. Dankbaarheid en rust overvallen haar. Wat houdt ze veel van die man! Ze zet haar mobiel weer aan en werpt nog een blik op de foto. De kaars, de fles rode wijn met de roze drinkbekers staan op de kille granieten grafsteen. De rode roos die ze uit het boeket van Johan heeft gehaald ligt vlak bij het kruis. Nadat deze foto is genomen schenkt ze wijn in de twee bekers om te proosten met Valentijn op hun Liefde en op het leven dat toch doorgaat.
14-02-2017
