Vandaag is het een koude dag; vorst, sneeuw en plaatselijk ijzel. Ik wandel met de hond. Het is stil op straat. Op een plek tijdens de wandeling realiseer ik me dat het landschap er nu totaal anders uitziet dan bijvoorbeeld in de herfst, de lente en de zomer. Dat blijft mij aangenaam verrassen en inspireren. Hetzelfde pad, dezelfde plek, dezelfde struik, boom alles veranderd mee in het jaargetijde. En alles komt altijd terug. Je weet gewoon dat die blaadjes echt wel weer gaan komen. Dat is mooi. Nu lijkt alles even stil te staan. Alles mag even rusten en energie opdoen voor nieuwe groei en bloei. Ik voel me niet verdrietig, wel weemoedig en denk aan verlies. Aan verlies dat er nu nog niet is maar ongetwijfeld ooit gaat komen. Tijdens de wandeling ontstaat dit  in mijn gedachten:

Verstild landschap
Dode takken
Dode bladeren
Alles rust
Aan het oog onttrokken
Leeft het landschap voort
Onder de sneeuw, onder de grond
Ondanks de kou, dankzij de kou
Opladen voor een nieuwe start
Voorjaar, nieuw leven
Gevoed door wat ooit was

Verstild lichaam
Dood mens
Levende Ziel
Alles rust
Aan ons oog onttrokken
Leven de doden voort
Onder tranen, onder gemis
Ondanks verdriet, dankzij herinneringen
Blijft de dode in ons verhaal
Altijd, met een glimlach
Gevoed door wat ooit was

7-1-2017