Ik heb een wens. Niet iedere dag, maar af en toe. Ik wil een kookhulp. Een poetshulp hoeft niet, dat doe ik zelf wel. Verstand op nul; opruimen, stoffen, stofzuigen, ramen zemen. Vindt ik allemaal niet erg om te doen. Even flink de handen uit de mouwen en mijn lichaam voelt na deze arbeid altijd veel beter dan na een ochtend zitten op kantoor.

Maar dan komt De vraag van vandaag (en iedere dag): wat eten we?  Meestal door één van de kinderen uitgesproken. Terloops. Als hij toch toevallig door de keuken komt. Soms weet ik het antwoord. Soms ook niet. Dan duik ik de vriezer in om te zien wat er nog is en wat “we” daar van kunnen maken. Meestal is het “ik” die er wat van maak.
Koken is niet echt mijn hobby. Ik vind het niet echt erg. Maar ook niet echt leuk. Door jaren doen kan ik inmiddels wel koken hoor, soms zelf best lekker. Elke dag krijgen we wat binnen en meestal is de meerderheid tevreden.

Echter, liever  wil ik de tijd die “het koken” vraagt gebruiken voor andere dingen. Zoals net nog even dat ene klusje afmaken, of uitrusten met een boek of even tv kijken of even achter mijn laptop of nog even een kopje koffie drinken of nog even op de fiets naar het dorp. Zo kan ik nog wel even doorgaan met mogelijkheden. Maar ja, het gezin heeft om half 6 honger en als vanzelf komt iedereen in de keuken met de vraag: “Hoe laat is het eten klaar?” Of “Is het eten al klaar?”.

Bestaat dit fenomeen eigenlijk? Een kookhulp. Die dan iedere werkdag om 16.00 uur komt. Het liefst met een tas verse producten van de supermarkt. Die dan het aanrecht opruimt en begint met koken. Die vervolgens zorgt dat het eten om 17.30 uur op tafel staat. En dan naar huis gaat. Opruimen hoeft niet. Dat doe  ik zelf wel, na het eten. Wel graag variatie in het menu. Dus elke dag iets anders koken, zodat we alle noodzakelijke vitamines en mineralen binnen krijgen. Favorieten van ons mogen vaker gekookt worden!