18 maart 2015
Deze week heb een droom gehad die ik na het wakker worden nog precies wist en voelde.
Mijn droom was als volgt: Ik ben in gesprek met een meisje van 17/18 jaar. Ik ken haar via haar moeder. Mijn gevoel tijdens dat gesprek was duidelijk goed, fijn, lekker, normaal, vloeiende spraak. Vervolgens komt de moeder erbij, een kleuterjuf van de basisschool van mijn kinderen. Zij vraagt mij iets en begint heel debiel mij te helpen woorden uitspreken en betuttelend te doen. Zo van; het geeft niet hoor en maakt niet uit, ik vorm de klanken wel samen met je. Mijn gevoel is dan direct zo anders! Zo geblokkeerd, dicht, op slot, gefrustreerd. Totaal niet relax of rustig. Maar zo beknellend.
Dan wordt ik wakker. Ik weet en begrijp in een flits dat DAAR mijn aandacht moet zijn, dat het DAT is waar het mis gaat! Mijn GEVOEL is zo anders als ik met kinderen praat tegenover het praten met volwassenen. De hele setting in mijn brein slaat dan op een rem of zo. Kijk, kinderen zijn zonder vooroordelen. Bij volwassenen heb ik het idee dat ik aan verwachtingen moet voldoen. Het praten is bij mij wel een ding. Ik wil zo graag goed praten, zonder hakkelen. Ik vind het ook voor mijn gesprekspartner vervelend als dit niet lukt. Dus gespannen ben ik meestal tijdens gesprekken. Behalve met een klein groepje mensen die mij goed kennen en die ik vertrouw.
Deze droom geeft mij aan dat ik de oplossing of hulp DAAR moet zoeken. Bij mijn eigen gevoel en denken! Ik bepaal uiteindelijk zelf wat ik denk en hoe ik over mensen en situaties denk. Als ik mijn eigen denken en zijn zo kan sturen dat mijn gevoel hetzelfde is, altijd. Waar en met wie ik ook ben en praat dan kunnen mijn woorden blijven stromen. Nu blokkeert mijn brein door MIJzelf. Al jaren schiet mijn setting/brein automatisch in deze stand. Dat kan ik toch zelf anders DOEN. Een soort her-programmeren van mijn brein.
Nu zoek ik het meer in ontspannen en goed ademhalen. Wat trouwens ook niet altijd goed lukt. Wel als ik mij erop concentreer, maar tijdens een gesprek of ontmoeting denk ik er niet aan en schiet ik automatisch in stress. Ook dit kan ik ZELF veranderen.
Vaak gaan gesprekken trouwens wel goed/fijn. Maar helaas blijven de slechte momenten lang nagalmen in mijn brein. Misschien mag ik wat liever voor mezelf zijn?
