Zij van Miss Montreal.
De eerste keer dat ik dit liedje hoor is tijdens haar 1e Theatertour in schouwburg Amphion in Doetinchem. Ik ben er samen met mijn oudste zoon in het najaar van 2012. Bijna aan het einde van de geweldig mooie, ontroerende show, zingt ze dit nummer, Nederlands, lampen als stralen rondom haar gericht, met gitaar. Zo kwetsbaar en mooi.Ik voel dat dit nummer speciaal voor haar is en ook voor mij. Het raakt mij enorm. Ik blijf er veel aan denken nadien en luister het vaak op mijn laptop. Ik voel mij verbonden met de sfeer en tekst; zo voelde ik mij ook vaak en soms nog wel eens.
Later is Sanne Hans/Miss Montreal te gast in een programma van BNN met Patrick Loudiers met als onderwerp stotteren. Zij bemoedigt een meisje van 17 die stottert. Dan speelt ze een stukje Zij met gitaar, op straat, om aan te geven hoe zij zich voelde, op school, onzeker, liefst helemaal niet pratend, boos, onbegrepen, 17 jaar. Zo herkenbaar. Pas toen hoorde ik dat dit nummer “Zij” door haar geschreven is over deze periode in haar leven. Toen begreep ik de klik, het gevoel van herkenning. Natuurlijk kan je zo voelen over meerdere dingen, maar dit was precies waarover ik mij ook zo voelde. Inmiddels ben ik ouder en gaat het beter. Maar nooit is het helemaal weg. Het ligt altijd op de loer, dat gevoel, die onzekerheid. Kan zo weer boven komen door iets wat ik hoor, voel, lees, meemaak. Vaak gebruik ik ook andere woorden. Maar echt erkennen dat ik stotter is moeilijk. Mensen kijken toch raar als ik haper. Als een soort spiegel kijk ik dan in een gezicht dat als reactie op mijn gelaatstrekken zó kijkt.
