10 minuten op de timer. Ik schrijf.
Druk in mijn hoofd aan het werk. Ik leg de stem even stil. Mijn hand is nu aan het leiden. Ik blijf steeds de hand bewegen. Rustig tempo. De zon maakt een schaduw op mijn schrijfblok. De regen is eindelijk gestopt. Buiten is het nu stil. Geen getik of gekletter meer. De buien zijn weg; opgelost óf weggewaaid. Klaar met druppelen óf zich nog voller aan het zuigen en onderweg naar een paar woonplaatsen verderop. Wie weet.

Menselijke buien werken misschien ook wel zo. De ene mens krijgt de volle laag en de ander niet. Wie van de twee heeft dan geluk of juist pech? Voor écht contact is strijd en confrontatie nodig. Ik ben daar niet altijd goed in. Ik zie wel steeds meer in dat clashes en discussie niet perse slecht of lastig hoeft te zijn. Ze zijn ook nodig om levendig verschil van mening te kunnen uiten en om aan je omgeving woorden te kunnen geven aan je onmacht en frustratie. Je grenzen met woord én gebaar -lichaamstaal- te laten horen en zien. Discussie is dus geen aanval op de toehoorder. Eerder een verbindend gesprek of een poging daartoe.

Les in leven.
24-05-2021