Mijn streven is om 2 keer in de maand een bericht te plaatsen op  mijn blog. Ik schrijf graag. Ik wil schrijven. Waarom valt het dan elke keer niet mee om een nieuw plaatsbaar stukje te schrijven?

Ik schrijf wel elke dag. Creatief. Ik bedenk een onderwerp waarover ik ga schrijven. Ik zet de timer dan op 12 minuten en schrijf die tijd achter elkaar door, zonder te stoppen. Rustig beweeg ik de pen over het papier.  Ik begin met bewuste gedachten op te schrijven en halverwege het verhaal laat ik dat vanzelf los. Dan duik ik vanzelf dieper in mijn frustratie, verwondering, beleving, onmacht, plezier, liefde of mening. Al naar gelang het onderwerp. Soms weet ik niets meer. Dat schrijf ik dan op. Soms begin ik opnieuw halverwege het geschreven stukje. Ik ga dan terug naar de beginvraag of het onderwerp. De tijd is vlot om.
Deze stukjes zijn géén eetbaar schrijven -zoals Geertje Couwenbergh dit noemt. Deze stukjes gebruik ik als inspiratie om een blog of kort verhaal te schrijven. Soms is zo’n creatief stukje een beginpunt voor een blog en zelden is het compleet.

Ik schrijf omdat ik er blij van word. En opgeruimder en lichter. En tegelijkertijd voller. Ik ervaar meer ruimte en lucht in mijn hoofd en leven. Het werkt ontspannend.  En het fijnst van alles is dat ik Inzicht krijg door het schrijven. Als ik door mijn notitieblokken blader en lees wat er uit mijn hoofd via die pen van mij aan wijsheid op papier komt, dan ben ik onbewust al veel verder in persoonlijke ontwikkeling dan ik bewust weet. Ik verras mijzelf!

Tijd om eetbaar te schrijven neem ik niet. Lijkt alsof ik geen geduld heb om tot een goedlopend verhaal te komen met een begin-midden-eind. Ben ik zó ongeduldig? Waarom? Hoe kom ik daarvan af?