Zoals ik eerder schreef heb ik mee gedaan aan de “Schrijf de Blues” Schrijfchallenge door Nanda Huneman van 1-1-2018 tot en met 15-1-2018.
Mijn favoriete opdracht is Les 10. De opdracht was een imitatio schrijven. Hierbij gebruik je de structuur van een gedicht om zelf een gedicht te schrijven. Je neemt een aantal beginzinnen en schrijft daarop door. Zo maakte ik mijn eigen versie van De Reis (The Journey van Mary Oliver).

Een week nadat ik deze imitatio heb geschreven lees ik het na in mijn notitieboekje. Wat mooi, goed, knap en ontroerend!  Het geeft goed mijn gevoel weer op die dag en over het specifieke onderwerp. Ik heb mezelf aangenaam verrast; dat ik zoiets moois heb gemaakt!

Ik wil mijn eigen versie van De Reis graag met jullie delen. Het is heel persoonlijk.

De Reis.
Op een dag wist ik wat ik moest doen en begon als redding voor mezelf met logopedie. Erkennen dat ik stotter. Laat vallen mijn perfecte plaatje. Het is er, ik heb geen keus. Zó ben ik. Stop met verstoppen.

Ofschoon de stemmen om mij heen hun slechte raad bleven schreeuwen: “Wees lief, wees aardig, dan is iedereen tevree. Praat altijd vloeiend, dan is iedereen trots en dan…, alleen dán, heb jij het goed gedaan!”

Het was al laat genoeg en de nacht was wild en de weg lag vol gaten en hobbels. Soms een kei, veel vaker takken. Kleine takjes lagen overal. De wind verplaatst en verdeeld. De bladeren zijn weg. Het hout is dood. Het ligt en verplaatst en is niet te zien in het donker. 

Maar stukje bij beetje, als de vorst uit de grond is en de losse takken zijn gesprokkeld en verbrandt op het kampvuur, zie ik knoppen aan de bomen, bloesem aan de struiken, bloeiende bollen en overvalt mij die gave, die kracht – ondergronds, onderhuids- staat nooit stil. Natuur en Mens voedt zich aan energie en zon ook als alles lijkt te rusten.

En er klonk een nieuwe stem, die ik langzaam herkende als mijn eigen stem. Soms een hakkel, altijd oprecht en gemeend. Mijn eigen volle, geaarde stem. Ontroerd voel ik de ruimte; Adem in en uitademend stroomlijn ik mijn gedachten. Mijn rol en ik worden 1. Wijsheid heb ik gesprokkeld al de jaren dat ik leef.

Terwijl ik steeds dieper de wereld binnen beende, vastbesloten om mijn wijsheid te delen, kracht te laten zien, hoop ik zo dat ik het Durf. Durf,  doe, neem nu – nu is het moment – de verantwoordelijkheid over Jouw Leven. Het enige leven dat je hebt. Het enige Leven dat jij redden kan en helen kan.

Geloof – Straal Licht – Sta Recht

10-1-2018