Trio Giphart & Chabot. Wat zijn ze goed! De voorstelling is echt oké. Juist de verschillen tussen de twee schrijvers zorgt voor een boeiende avond. Giphart rustig, serieus, duidelijk omschrijvend. Chabot druk, snel pratend, een vloedgolf aan woorden. Geniaal hoor! Hoe doet hij dat? Hilarisch af en toe. De heren voelen en vullen elkaar goed aan. De mix is goed gekozen. Ook Bril en Zwagerman komen ter sprake. Als vrienden en inspiratiebronnen.
Op een grijze zaterdagavond zijn we op zoek gegaan naar het theater in Eibergen. Het kost enige tijd om uit te vinden waar het ligt. Het dorp ligt er nogal stil bij. Een groepje jongeren voor een café wijzen ons dat we op de goede weg zijn. Nog verder rechtdoor en dan links aanhouden…. Nou ja we hebben de ingang gevonden. Het gebouw en de zaal zijn best mooi. Er zijn veel vrijwilligers, vooral oudere dames, die alles runnen. Ze zijn in het zwart gekleed. Ik denk voor de herkenbaarheid. Onderling hebben ze veel te bespreken en hebben ze het gezellig. Ze zijn wel serieus in hun taak en volgen de regels en controleren of het aantal muntjes past bij de ontvangen euro’s. Als iedereen op zijn plek zit in de zaal geeft de enige mannelijke vrijwilliger een teken aan de geluid- en lichtman dat hij beginnen kan. Geweldig! Zachtjes doet de man (gekleed in een zwart pak) de deur dicht.
Bij mij zijn vooral de persoonlijke verhalen blijven hangen; Giphart over zijn zoon die bij geboorte al ziek was en Chabot over de tumor in zijn hoofd. De les die we krijgen over het vormen van beelden als je leest is interessant en interactief. Iedereen heeft zijn eigen plaatje, zijn eigen fantasie. Je brein wordt creatief gestimuleerd als je leest. Anders dan bijvoorbeeld bij film. De tip van Giphart dat het sleutelwoord zo ver mogelijk achter in de zin moet zitten heb ik opgeslagen in mijn snel kladblok op mijn mobiel. Dus het woord waar het echt omgaat, waar de emotie inzit, zo laat mogelijk noemen….
