17 oktober 1990  –   17 oktober 2015   25 jaar Getrouwd.

Wat gaat het snel. We leven Het Leven, elke dag, week, jaar. En dan als ik een keer met mijn ogen knipper zijn we 25 jaar verder! Kijkend naar de foto’s van toen zie ik veel veranderingen. Wat waren we jong en naïef. We dachten volwassen en verstandig te zijn en “alles” te weten. Iedereen is nu ouder geworden en sommige van de toen aanwezigen zijn er niet meer.
Als gezin hebben we stilgestaan bij deze dag. Er zijn foto’s gemaakt op 2 plekken in de natuur waar we toen, in de herfst van 1990 ook hebben gestaan. Toen met ons tweeën. Nu samen met de kinderen en de hond. ’s Avonds komen familie en vrienden bij ons thuis om te proosten en herinneringen op te halen. Ik ben dankbaar voor de mensen die dichtbij ons staan en zo trots en blij met onze kinderen! Mijn mannetje ben ik ook dankbaar. Mijn gevoel van “thuis zijn” bij hem wordt heel mooi beschreven  in het lied “Avond” van Boudewijn de Groot. Met muziek erbij, nog mooier….

Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed.
Hand in hand naar buiten kijken waar de regen valt.
Ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
en ik ken je diepste angst.

Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.

En als je ’s morgens opstaat ben ik bij je
en misschien heb ik al thee gezet.
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
en als het regent gaan we terug in bed.
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd,
ik zie het licht door de gordijnen en ik weet:
het verleden geeft geen zekerheid.

Want je kunt niets zeker weten…

Ik doe de lichten uit en de kamer wordt nu donker,
een straatlantaarn buiten geeft wat licht.
En de dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen,
de stoelen staan te wachten op het ontbijt.
En morgen word ik wakker met de geur van brood en honing,
de glans van het gouden zonlicht in jouw haar.
En de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten,
vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel.

Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn zonder jou.
En je kunt niets zeker weten, want alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.
Ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.

En je kunt niets zeker weten…