Annette Heffels slaat met haar column in Margriet 35 de spijker op zijn kop. Als moeder wil je dat je kind gelukkig is, altijd en overal. En als dit even niet zo is, moet het probleem opgelost worden en wel nu meteen! Mijn kind worstelt ook met dingen in zijn leven en dat verdriet neem ik mee, elke dag opnieuw. Ik pieker erover en kan het vaak niet laten om advies te geven, wat niet wordt gewaardeerd. Hij wil en kan het op zijn manier! Loslaten is zo moeilijk.
Zelf zeg ik tegen mijn moeder altijd dat het goed met me gaat. Ook vroeger vertelde ik haar nooit hoe ik mij werkelijk voelde. Want ja, zoals Annette zegt, ik had tenslotte niets te klagen. Ik kreeg, in tegenstelling tot mijn moeder, alle kansen en mogelijkheden om naar school te gaan en het werk te doen waarvoor ik zelf koos. Zeuren over angsten was daarom niet gepast, vonden zij én ik. Zelfs als ik een pijntje had, bijvoorbeeld in mijn zij, hoofd of keel, zei ze:  “Als je niet over dingen praat, gaan ze vanzelf over.” En dus ging het met ons gezin altijd goed. En ging het niet zo goed, dan benadrukte mijn moeder vooral dat het toch alweer een stuk beter ging.

Het is fijn te lezen hoe Annette de dingen in het leven ervaart. Zij is psycholoog, ik administratief medewerkster, maar qua voelen, denken en beleven maakt dat niets uit. We zijn beiden moeder, dochter, vrouw. Ik denk nog vaak aan een lezing van Annette tijdens Margriet Winter Fair. Deze ging erover dat pubers eigenlijk zijn wie ze altijd al waren, dat van kleins af aan een kind al is wie hij is. Deze gedachte vind ik troostend. Als ik soms twijfel over mijn aanpak, denk ik terug aan de tijd dat mijn kind klein was en eigenlijk altijd al zus of zo reageerde, of dit of dat leuk vond om te doen. Ik vertrouw erop dat het goed komt. Mijn kind maakt zijn eigen verhaal, op zijn manier, in zijn eigen tijd. Josephine