Waarom zijn bloemknoppen vaak mooier dan wijd geopende bloemen?

Gisteren liep ik met de hond te slenteren over een zandpaadje. Lekker in de schaduw want het is tropisch warm, zeg maar …zo’n 38 graden! Ik heb altijd de neiging om te neuriën tijdens het wandelen met de hond. Dat is niet goed voor het mindfulness wandelen. Neuriën leidt de aandacht af van het zijn in het moment. Heb ik gelezen.

Langs het paadje staan wilde bloemen, gele en witte en allerlei grassen.

Ook heb ik de neiging om te piekeren tijdens het wandelen. Zorgen malen als vanzelf door mijn hoofd en dingen die gebeurt zijn overdenk ik. Omdat ik wil ontspannen tijdens de wandeling dwing ik mijzelf  om alleen te kijken, te ruiken en te luisteren naar wat er op dit moment is. Dus ik adem door de neus in, adem rustig uit en ruik. Al mijn zintuigen zet ik open. De warmte van de zon maakt de lucht zwaar en klam. Ik kijk om me heen naar de bomen, groene bladeren, de natuur. Omdat patronen en kleuren zich steeds herhalen schijnt dit goed te zijn voor de ontspanning van je brein. En inderdaad dit werkt bij mij wel. Even geen gedachtes of zorgen. Even genieten van wat er is. De rust samen met de hond, alleen maar daar zijn en kijken, ruiken, luisteren. Ik hoor auto’s rijden over de snelweg die ver beneden ons ligt. Ik hoor vogels in de bomen. Het voelt bijna troostend. Op het paadje ben ik alleen. En toch weet ik dat ik nooit echt alleen zal zijn.

Ik zie bloeiende ranke gele bloemen. Prachtig. Voorzichtig haal ik een bloem van zijn steel. Dit doe ik eigenlijk nooit. (Vroeger wel…als kind…. bloemen plukken langs de kant van de weg…… thuis in een vaasje zetten…. voor mama.) De knopjes zijn prachtig. Heel teer en perfect rond. Sommige zijn al open en bloeien volop, sommige zijn bijna uitgebloeid. Dat is toch wrang, de bloem begint zo mooi, in knopjes, in afwachting van bloei. Vol verwachting van wat komen gaat. De knopjes gaan open en mensen kunnen genieten van hun kleuren, geuren en vormen. Maar eigenlijk zijn ze dan al op hun retour. Vanaf dat ze open zijn is hun hoogtepunt al geweest. Ze worden alleen maar minder mooi, raken uitgebloeid en worden bruin en vallen uiteindelijk af. Sommige bloeien lang, sommige kort. Zo werkt de natuur nou eenmaal, dat weet ik wel maar toch sta ik er nu even bij stil. De bloem neem ik mee naar huis en op de tuintafel maak ik een foto.

8 juli 2015