Deze week kreeg ik een mail waar ik blij van werd en waarbij ik een gevoel kreeg van “dat is geweldig om te doen! Dat wil ik wel doen, zo leuk”. Een gevoel dat ik vroeger vaker had. Het is echter lang geleden dat ik het op deze manier voelde.  Ik was dan óók blij met het gevoel zelf. Dubbel blij.

Ik zal uitleggen waar dit overgaat. Ik heb kaarten besteld bij een theater in de buurt. De brochure voor het nieuwe theater seizoen is uit en ik zag een avond met Trio Giphart en Chabot in januari 2016. Graag doe ik af en toe iets cultureels dus ik bestelde de kaarten  via de website van het theater.  Afrekenen en klaar. Toen hoorde ik een paar weken niets. Tot deze week dus die mail kwam!  Hierbij het gedeelte van de mail waarvan mijn hart sneller gaat slaan:

Er is massaal gereageerd op de brochure voor het nieuwe theaterseizoen.
Daar zijn we uiteraard erg blij mee, maar het betekent ook dat het veel tijd kost om alle aanmeldingen te verwerken.

O, wat heerlijk voor die medewerkers dat zij al die aanmeldingen mogen verwerken!  En dat meen ik echt. Het kan mij niets schelen dat die kaarten later komen. Er is nog tijd genoeg tot januari 2016. Maar gewoon het feit dat zo’n theater zo veel aanmeldingen krijgt dat men alles op alles moet zetten om de kaarten op tijd aan de belangstellenden  toe te zenden. Dat is toch fantastisch!  Werk genoeg! Flink er tegen aan! Zorgen dat je door die aanvragen heen komt en alles netjes afhandelt en klaar zet en opstuurt.  Datums, stoelen, rijen, namen, adressen, prijzen, alles verwerken, checken en doorspitten. Heerlijk!  Mijn eerste gedachte: wat zou ik daar graag willen werken.  Maar dan vooral als er zo veel te doen is. Dus in tijden van hoogste paraatheid. Geweldig.
4-6-2015