Voor mijn vriendin, 29 mei 2015

Allebei Delen wij:

Hoe het vroeger was
Onze huizen
Onze Ouders
Onze jeugd
Onze zoektocht naar Geluk
Onze Vriendschap

Niet altijd dichtbij elkaar
Wel altijd terugkomend bij elkaar.

En zo Delen wij het Leven.

In mijn jeugd  was er een buiten zwembad in mijn woonplaats. Hele warme zomers lang ging ik daar naar toe. Elke dag na school of na het eten nog even zwemmen, duiken, afspreken met vriendinnen. In vakanties waren we er hele dagen te vinden. Op een vaste plek zodat je met je vriendinnen samen kon liggen. Kijken naar andere groepjes, kletsen, lachen, slenteren, ijsje halen bij het loket. Hele fijne herinneringen aan.  We lagen meestal bij een grote boom. Met goed zicht alle kanten op. En met schaduw als het te warm werd.

Het buitenbad is al jaren dicht en gesloopt. Een klein peuterbad met zonneweide is er nog en een rij buiten-omkleed-hokjes. Net als vroeger. Als ik aan die omkleed-hokjes denk voel ik het ongeduldige wat ik  in zo’n hokje altijd had. Ik moest altijd snel omkleden van mezelf omdat er iemand op me wachtte of omdat ik allerlei dingen hoorde maar niet zag of gewoon omdat ik zin had in de gezelligheid en spanning.

Nu loop ik daar vaak met Roef. Het is een stukje natuurgebied geworden. Een paar oude bomen staan er nog. Ik mijmer daar en voel mij  rustig worden. Dat gaat vanzelf. Ik vraag me af;  stonden die bomen er toen ook al? Dat moet haast wel. Ze staan in een totaal andere omgeving nu. Niemand heeft  gevraagd aan de bomen of ze het eens zijn met de verandering van hun leefomgeving. En toch, ze blijven staan, trots rechtop, stevig in de grond. Elk jaar ondergaan ze elk seizoen. Ongeacht wie er langs komt lopen of wie er van hen geniet. Komt er niemand; ook goed. De bomen doen hun ding; groeien, bladeren komen en vallen, zonlicht absorberen, etc. Kon de mens maar zo zijn; gewoon doen waar je goed in bent, geen aanmoediging of aandacht nodig. Je redden met de middelen die je hebt. En er dan, daar op die plek het beste van maken en jezelf zijn. Zonder het gevoel van mensen moet je mij zien en erkennen en goedkeuren. Wat zou dat een verademing zijn en een verlichting.

De gedachtes aan die oude bomen geven troost en rust. Ook als mensen er niet meer zijn gaat de natuur door met zijn cyclus. Mijn buurvrouw van schuin tegenover is al 5 jaar dood. Haar huis wacht op nieuwe bewoners.  In haar tuin staat alles weer in bloei, de fruitboompjes, de grote boom naast het huis waar straks weer goudbruine bladeren aan zullen zitten die glinsteren in de zon. De roosjes doen hun best maar worden overwoekerd door te lang gras. Toen zij nog leefde ploeterde ze soms in de tuin als ze tijd had. Liever deed ze andere dingen zoals schilderijen maken, daarin les geven en tijd voor haar 5 kinderen. Zij is weg en de natuur gaat door. Elk jaar opnieuw, elk seizoen. Dat te weten; dat alles wat leeft doorgaat ook ná iemands dood,  is fijn.

Roef.

Onze ruwharige Jack Russell. Ruim 2 jaar hoort hij bij ons gezin. Na lang aarzelen wel of geen hond zijn wij heel blij dat we toch tot aanschaf zijn overgegaan. Van te voren hebben we niet kunnen bedenken dat het zo goed voelt om een trouwe viervoeter in huis te hebben. 25 Oktober 2013 werd hij 1 Jaar. Ik heb toen een kaart gestuurd naar de mensen die Roef hebben gefokt. Zeer betrokken en begane mensen met hun honden. Maar ook met de kopers van hun hondjes. Deze tekst heb ik voor hun geschreven:

Hierbij een Groet van Roef en zijn familie,

Roef is 1 Jaar! Hij is prachtig geworden; zeker ook door de goede aanleg en start van zijn hondenleventje bij jullie! Roef is dit jaar uitgegroeid tot een fijne, lieve, leergierige, oplettende, speelse huisgenoot voor ons allemaal. Hij hoort er helemaal bij en wil er ook bij horen.

Ook wij, als mens hebben veel geleerd van Roef dit jaar. Het is echt een rijker leven met hem. Hij geeft ons veel plezier en een gevoel van rust en vertrouwen. Dank jullie voor Roef.

Waarom heb ik niet door dat mijn kinderen allang zelf op eigen benen (kunnen) staan. Grotendeels dan. Ik sta steeds meer aan de zijlijn.
Waarom moet mijn tweede zoon dat glashard tegen mij zeggen. Hij zegt: “Het maakt niets uit en jij kunt er niets aan doen. Want ik wil en ik doe dit op mijn manier!” (ik ben 19…)

Mijn oudste zoon ( 21 ….) woont sinds 3 maanden op kamers. Hij zorgt goed voor zichzelf. Vindt het heerlijk op zichzelf te zijn en zijn eigen dag en tijd in te delen. Hij is heel druk voor school, werk, vrienden. Hij wast zijn kleding, doet boodschappen, kookt, wast af. Af en toe krijg ik een whatsapp met een vraag over wasprogramma of een recept.

Mijn jongste zoon (16…) doet ook wat hij het liefste doet. Luister wel als ik iets van hem vraag en is aanspreekbaar. Maar het bemoederen van mij gaat hem ook irriteren.

Ze zijn zonder de ik het in de gaten had zelfstandig(er) geworden en willen hun eigen leven leiden. Ze willen echt zelf beslissen hoe ze hun leven leidden en wat ze doen en wanneer ze iets doen.

Ik heb lang de illusie gehad en het automatisme om op ieder moment dat zich voordeed mijn “levenslessen”  te  spuien. Zodat ze het maar weten en nog eens horen en later niet hoeven te zeggen; had dat dan gezegd! Dus een soort indekken voor de toekomst :).

Ik merk dat ik het stiekem ook wel fijn vind; geeft mij iets meer lucht en ruimte. En natuurlijk als iets mislukt of ze hebben hulp nodig; dan ben ik er.