Sinds vandaag woont mijn/onze oudste zoon op kamers! Hij is bijna 21. Mooie leeftijd om zelfstandig te zijn en op jezelf te wonen.  Hij zal zich prima redden. Hij heeft behoefte aan vrijheid en zelf weten. Hij heeft geen behoefte aan gezeur en bemoederende moeder. Maar God wat hou ik van die jongen! Zijn aanwezigheid in huis doet mij goed. Zijn verhalen en gezelligheid zal ik missen. Wat zijn de jaren omgevlogen! Van slim klein ventje uitgegroeid tot een sociale en actieve jongeman. Werk, Studie, Vrienden, Corsowagen, Licht-en-Geluid op zijn middelbare school; alles doet hij met enthousiasme en overgave. Iedereen die hem kent heeft hem er graag bij. Natuurlijk blijft hij deel van ons gezin. Alleen vanaf nu iets meer op afstand. Hij weet dat onze deur altijd open is. Hij kent de code van de sleutelkast. Hij kan er altijd in. Zijn slaapkamer blijft voorlopig zijn kamer hier in huis. Ik hoop dat hij regelmatig hier bij ons zal zijn. Even zijn gezicht laat zien, even lekker bijkletsen en dan weer door met zijn leven. Want zo hoort het!

Gelukkig  hebben we de foto’s nog…. en  de Gezins-Whatsapp !

01-02-2015