Dit weekend was ik op Paleis het Loo in Apeldoorn. Er is tijdelijk een expositie over Grace Kelly. Haar stijl, haar kleding, haar films, haar leven als actrice en als prinses wordt neergezet. Prachtig, vooral haar stijl vóór het leven aan het hof. Op de muren staan mooie zinnen geschreven of gedrukt. Woorden die uitdrukken hoe Grace in het leven stond.

Als ik musea bezoek wordt ik vaak eerder getroffen door zulk soort zinnen of regels dan door de afbeeldingen of attributen die tentoongesteld worden. Zo was ik eerder dit jaar in het Groninger Museum. Iedere ruimte heeft een eigen kleur met een tekst geschreven in een hoek van de muur. Mooi vindt ik dat. Bij het betreden van een volgende ruimte zoek ik eerst de geschreven woorden. Ik neem de tijd om die teksten te lezen. Laat het op me inwerken. Pas daarna bekijk ik de schilderijen en kunstwerken.

Ik word geraakt door het idee dat iemand of meerdere mensen die zo’n expositie samenstellen nadenken over hoe de hoofdpersoon het best getypeerd kan worden. Men zoekt naar uitdrukkingen of uitspraken gedaan door die persoon tijdens gebeurtenissen in zijn of haar leven. Graag laat ik mij overspoelen door zo’n mooie zin en beleef de expositie intenser.

In de dagen na het bezoek aan de tentoonstelling over Grace Kelly blijft het in mijn hoofd rondhangen; Welke zin of woorden typeren mij? Stel je voor, over tig jaren hangt men spullen van mij op of zet men dingen neer. Welke zinnen of woorden kunnen dan in de hoek op de muur gezet worden? Juist omdat ik zo van mooie zinnen houdt wil ik héél erg graag mooi uitgedrukt worden. Zodat iedereen denkt; ja dit klopt, dit past bij haar, zo Josephine.
Ik weet hier nu nog geen antwoord op. Ik wil het wel graag weten.
Of is het meer aan “de ander” om dit uiteindelijk in te vullen?