Schrijven maakt helder, blij, lichter.

Ik lees wekelijks de column van Pascale Bruinen van cool columns. In haar column van 13 juni 2014 gaat het onder andere over ieders eigen Poolster. Waarbij de poolster aanduidt wat ieders eigen lotsbestemming is. Iedereen heeft een eigen poolster, die onveranderlijk aangeeft waar je naar toe moet als je gelukkig wilt worden. Je vindt hem door te doen wat je goed doet en wat je plezier geeft. Dus als er iets is waarin je je helemaal kunt verliezen als je ermee bezig bent, als je iets doet waardoor je geen besef van tijd meer hebt en je je daarbij helemaal happy, vrij en ontspannen voelt, dán is die activiteit jouw poolster.

Is schrijven dan mijn Poolster?  Ik denk van wel.
Maar waarom doe ik het dan niet vaker? Al jaren voel ik de drang om mijn gedachten om te zetten in geschreven woorden.  Toch val ik altijd in de gewoonte om eerst allerlei klusjes te doen in en rondom huis. Het huishouden is nooit klaar. Daarnaast zijn er de sociale verplichtingen, leuke en minder leuke. Mijn “vrije”tijd  vul ik vaak met wandelen, tv kijken, uitrusten met een boek op de bank, yoga, zwemmen, haken.

Toch blijft op de achtergrond de wil en het gevoel dat het heel goed voor mij is; het opschrijven van mijn gedachtes, ergernissen, inzichten. Maar ik doe het veel te weinig. En daar baal ik best van. Want de enkele keer dat ik wel achter mijn laptop ga zitten om de dingen van mij af te schrijven word ik daar heel rustig, helder en blij van. Geeft zo’n goed gevoel. Waarom doe ik het niet vaker? Wat houdt mij tegen?

Pascalle Bruinen heeft het over durf en er voor openstaan. Ik denk dat dit voor mij ook geldt.  Het is best eng om je open te stellen en kwetsbaar te zijn. Zij stelt dat voor iedereen geldt dat hoe eerder jij je poolster hebt gevonden, hoe beter het voor je is.

Als ik nu gewoon net doe alsof het  nu de juiste tijd in mijn leven is om iets te doen, namelijk SCHRIJVEN.

met dank aan Pascale Bruinen

Zij     van Miss Montreal.

De eerste keer dat ik dit liedje hoor is tijdens haar 1^e Theatertour in schouwburg Amphion in Doetinchem. Ik ben er samen met mijn oudste zoon in het  najaar van 2012. Bijna aan het einde van de geweldig mooie, ontroerende show, zingt ze dit nummer, Nederlands, lampen als stralen rondom haar gericht, met gitaar. Zo kwetsbaar en mooi.Ik voel dat dit nummer speciaal voor haar is en ook voor mij. Het raakt mij enorm. Ik blijf er veel aan denken nadien en luister het vaak op mijn laptop. Ik voel mij verbonden met de sfeer en tekst; zo voelde ik mij ook vaak en soms nog wel eens.

Later is Sanne Hans/Miss Montreal te gast in een programma van BNN  met Patrick Loudiers met als onderwerp stotteren. Zij bemoedigt een meisje van 17 die stottert.  Dan speelt ze een stukje Zij met gitaar, op straat, om aan te geven hoe zij zich voelde, op school, onzeker, liefst helemaal niet pratend, boos, onbegrepen, 17 jaar. Zo herkenbaar. Pas toen hoorde ik dat dit nummer “Zij” door haar geschreven is over deze periode in haar leven. Toen begreep ik de klik, het gevoel van herkenning. Natuurlijk kan je zo voelen over meerdere dingen, maar dit was precies waarover ik mij ook zo voelde. Inmiddels ben ik ouder en gaat het beter. Maar nooit is het helemaal weg. Het ligt altijd op de loer, dat gevoel, die onzekerheid. Kan zo weer boven komen door iets wat ik hoor, voel, lees, meemaak. Vaak gebruik ik ook andere woorden. Maar echt erkennen dat ik stotter is moeilijk. Mensen kijken toch raar als ik haper. Als een soort spiegel kijk ik dan in een gezicht dat als reactie op mijn gelaatstrekken zó kijkt.