Soms draag ik make-up. Oogschaduw, mascara, lijntje, poeder en lipstick. Dat is mijn bescheiden collectie. Met elke dag dagcreme, een paar pufjes parfum en in de nacht nachtcreme vindt ik dit echt voldoende.
Omdat ik af en toe make-up gebruik kan ik lang doen met eenmaal aangeschafte producten. En als ik het dan gebruik wil ik dat het opdoen snel gaat. Liefst werk ik met een goed gevuld product. Nu is echter de mascara al enige tijd een soort van op. Er komt nog weinig zwarts op mijn wimpers.  Beetje klef goedje zit nog aan het kwastje. Paar weken (of is het maanden?) geleden liep ik in mijn favoriete drogisterij en zag ik dat de mascara in de aanbieding was. Een duur merk, nu 25% korting.

Vandaag viert mijn vader zijn verjaardag. Daar hoort make-up bij! (Voor mij… niet voor hem!)  Staand voor de spiegel besluit ik: die oude mascara kan echt niet meer! Dus ik mijn nieuwe mascara opgediept uit mijn make-up tasje. En dan daar, op dat punt, begint de ergernis! Er zit een plakbandje rondom het open te draaien stuk. Klef, strak, nagel-brekend. Niet los te prutsen! Echt waar, het kleffe plakbandje laat zich niet los peuteren. Ik kan het alleen stukjes bij beetje ophoog schuiven. Al heel snel breekt mijn duimnagel. Ook een andere toegesnelde nagel scheurt. GRRR. Waarom verpakken – verplakken – ze producten zó dat het onmogelijk is deze a la minute te openen en te gebruiken?? Een mesje, schaartje, tangetje, heb ik niet standaard in mijn make-up tasje zitten…En dan nog, waarom?

Ik wil de mascara pakken, losdraaien, opdoen, dichtdraaien, opruimen, klaar!
Fijne dag!