Haar hand rust op mijn hand. Onze handen leiden een stompje kaars over de rits van mijn nieuwe bruine lederen schoudertas. Bewust moment. Onverwacht en fijn. Wij zijn één.

Ik ben bij mam op de koffie. Ik vertel over mijn nieuwe lederen tas. Dat het dezelfde kleur heeft als mijn nieuwe laarzen en dat ik er zo blij mee ben. Dat alleen de rits zo lastig gaat. Ik vraag of ze die kaars nog heeft van vroeger. Er lag altijd een stompje kaars in een plastic zakje in de deur van haar Singer naaimachine meubel. Regelmatig moest er een rits gesmeerd worden van een nieuwe jas of tas. Of van een vaak gewassen spijkerbroek of van een zelfgemaakte rok. Met het steeds kleiner wordende stukje kaars konden mam’s handen toveren. Als kind vond ik dat magisch. De rits liep na de “kaarsbehandeling” heel makkelijk. Mam weet precies welke kaars ik bedoel. Ze staat op, loopt de trap op naar boven en pakt het zakje op de strijkkamer. Ze geeft het aan mij. Ik haal het inmiddels vergeelde kaarsje uit het zakje en haal het over de lange rits van de tas. De kaars is hard. Er komt nauwelijks vet op de tandjes van de rits. Dan pakt mam mijn hand en terwijl haar  handpalm en tanige vingers op de mijne rusten voel ik een stevige druk op de kaars en leidt zij onze handen met lange halen over de onwillige rits. Drie keer gaan we rustig heen en weer. Ik wil dat dit moment niet stopt. Ik wil haar hand blijven voelen op de mijne. Zij leidt…ik volg. Zoals het was en nu niet meer is. Met een spijtig gevoel blijft mijn hand  leeg achter.  Lang nadat het fysieke contact is gestopt voel ik nog haar mooie, lange, slanke, oude hand en vingers boven op de mijne. Wij samen één. Er was geen twijfel bij haar handelen. Dit kan ze!  Ze doet de rits een paar keer open en dicht. Ze is nog niet tevreden en herhaalt de behandeling en daarna nog eens.  Dan is ze tevreden. En ik ook.

Ik vraag of ik de kaars mee mag nemen om thuis ook mijn andere tassen een beurt te geven. Nou, dat mag met enige tegenzin. Het is haar kaars en hier in haar eigen huis weet ze waar die ligt en is ze het niet kwijt. Ik beloof stellig dat ik bij mijn volgende bezoek de kaars weer meeneem. Dank je mam. Even zag ik je weer zoals je vroeger was. Sterk en daadkrachtig. Kus van je dochter.

16-1-2019