Zij     van Miss Montreal.

De eerste keer dat ik dit liedje hoor is tijdens haar 1^e Theatertour in schouwburg Amphion in Doetinchem. Ik ben er samen met mijn oudste zoon in het  najaar van 2012. Bijna aan het einde van de geweldig mooie, ontroerende show, zingt ze dit nummer, Nederlands, lampen als stralen rondom haar gericht, met gitaar. Zo kwetsbaar en mooi.Ik voel dat dit nummer speciaal voor haar is en ook voor mij. Het raakt mij enorm. Ik blijf er veel aan denken nadien en luister het vaak op mijn laptop. Ik voel mij verbonden met de sfeer en tekst; zo voelde ik mij ook vaak en soms nog wel eens.

Later is Sanne Hans/Miss Montreal te gast in een programma van BNN  met Patrick Loudiers met als onderwerp stotteren. Zij bemoedigt een meisje van 17 die stottert.  Dan speelt ze een stukje Zij met gitaar, op straat, om aan te geven hoe zij zich voelde, op school, onzeker, liefst helemaal niet pratend, boos, onbegrepen, 17 jaar. Zo herkenbaar. Pas toen hoorde ik dat dit nummer “Zij” door haar geschreven is over deze periode in haar leven. Toen begreep ik de klik, het gevoel van herkenning. Natuurlijk kan je zo voelen over meerdere dingen, maar dit was precies waarover ik mij ook zo voelde. Inmiddels ben ik ouder en gaat het beter. Maar nooit is het helemaal weg. Het ligt altijd op de loer, dat gevoel, die onzekerheid. Kan zo weer boven komen door iets wat ik hoor, voel, lees, meemaak. Vaak gebruik ik ook andere woorden. Maar echt erkennen dat ik stotter is moeilijk. Mensen kijken toch raar als ik haper. Als een soort spiegel kijk ik dan in een gezicht dat als reactie op mijn gelaatstrekken zó kijkt.

“Ik ben het enigste meisje”.

Al mijn hele leven. Thuis bij  mijn ouders en nu in mijn eigen gezin ben ik het enigste meisje. Ik red me prima tussen de mannen hoor, maar soms mis ik een soort van zus. Iemand waar ik op terug kan vallen en me mee kan meten/vergelijken.

Ik heb wel vriendinnen, schoonzussen en mijn moeder. Maar die hebben allemaal hun eigen rol in mijn leven. Ik heb wel een man, zonen, broers en mijn vader. Maar dat zijn geen vrouwelijke wezens.

Vooral op speciale momenten denk ik wel eens, als ik nu een zus had …..
Denk aan verkering krijgen/willen, jongens, trouwen, zwanger zijn, bevallen.
Samen je kindje groot zien worden. Zorgen delen over kinderen, ouder wordende ouders en het leven in zijn geheel.
Ik weet dat het hebben van een zus geen garantie is voor goed contact met elkaar. Maar dan nog…..

Als ik denk aan het feit dat ik vaak het enigste meisje ben, dan hoort daar een herinnering bij uit mijn jeugd.

Wij, mijn ouders, 2 broers en ik gingen vroeger regelmatig naar mijn oom en tante op visite. Ik speelde gewoon mee met hun 4 zonen en mijn 2 broers. Ik kan me goed herinneren dat mijn tante het erg leuk vond als ik erbij was. Zij kon dan praten over handwerken, haren, kleren, echt meisjes dingen. Ze zei dan altijd: “Jij bent het enigste meisje.”

Mijn tante is inmiddels overleden.Op haar crematie sprak ik even met haar jongste zoon, mijn neefje. Inmiddels een boom van een vent. Ik had hem lang niet meer gezien en vroeg hem of hij wist wie ik was. Hij antwoordde: “Ja hoor, jij bent het enigste meisje”.   Het was net of ik mijn tante hoorde. Ik was verrast en zei: “Dat zei je moeder ook altijd tegen mij”. Hij antwoordde:  “Dat weet ik”.

Ik vind dit een heel bijzonder en mooie gebeurtenis! Denk er nog wel eens aan. Zou mijn tante toen al hebben vermoedt dat ik mij later in mijn leven wel eens de enigste zou voelen. Of was het gewoon een opmerking over de omstandigheden van toen?

Dit gedicht zit  al jaren in mijn portemonnee. Heb ik altijd bij me. Stond volgens mij bovenaan een rouwadvertentie.  Geeft moed en kracht.

Ik ben op reis
al weet ik niet waarheen
maar ergens stond geschreven
dat ik deze weg moest gaan
en al aarzel ik soms even
langs die eindeloze baan
toch weet ik:
Iemand ging me voor
en daarom ga ik door

Inspirerende woorden op een gevel in Deventer. Tijdens een wandeling in de zomer van 2013 door Deventer trof mij deze spreuk. Na het lezen van dit gedicht voelde ik mij lichter. Deze woorden zijn troostend en bieden veiligheid. Mocht  alles tegenzitten en mijn wereld donker lijken, zelfs dan kan ik mijn gemoed licht laten zijn. Ik ben zelf verantwoordelijk voor het licht in mijn leven. Juist door MIJZELF te blijven kan ik licht zijn voor mijzelf en voor de mensen om mij heen.

Na thuiskomst van onze fietsvakantie heb ik meer informatie en gedichten opgezocht over en van Hans Andreus. Onderstaand gedicht is ook prachtig.

Of hoe dat heet

Gelukkig dat
Het licht bestaat

en dat het met
me doet en praat

en dat ik weet
dat ik er vandaan

kom, van het licht
of hoe dat heet.

Hans Andreus,
Uit: Holte van licht
Haarlem: uitg. Holland 1975

Vanavond een bewolkte avond. De maan staat laag met een waas erom heen.

Elke avond staat de maan anders. De afgelopen avonden vlak voor ons huis, best laag aan de lucht in een sikkel vorm. Andere tijden van het jaar soms hoog aan de hemel, helemaal rond. Wonderlijk.

Ook de wolken zijn elke dag anders van vorm en kleur. De afgelopen weken was het ’s avonds echt prachtig, zulke mooie volle vormen van wolken. Bij het ondergaan van de zon verscheen er een oranje gloed aan de wolken.  Wij gaan vaak ’s avonds nog wandelen langs weilanden met een prachtig vergezicht op de lucht en wolken. Ik kan hier echt zo van genieten en zo verwonderd zijn over dat dit zo maar kan. Dat dit prachtigs zich, zo maar gratis, elke dag weer voor onze ogen ontvouwt. Het geeft mij een troostend gevoel. Het stelt gerust. Want ook als ik een avond niet daar loop of er niet aan denk om naar buiten te kijken, ook dan ontvouwt het natuurwonder zich. Dat gebeurt gewoon, of ik er nu ben of niet. En dat voelt goed.

Het hangt niet van mij af, het hangt niet van geld af, het hangt niet van andere mensen af;

HET KOMT VANZELF !

En als ik wil en er de tijd voor neem, mag ik er zo maar van genieten, gratis en voor niets.

In tijden van zorgen of onzekerheid kan ik hier veel kracht en troost uithalen. Elke avond kijk ik naar de hemel. De lucht, de wolken, de sterren en de maan is voor IEDEREEN hetzelfde! Alle mensen, rijk en arm, dik en dun, oud en jong, zien dezelfde lucht, dezelfde wolken, dezelfde sterren en dezelfde maan. ALS JE MAAR KIJKT !

geschreven op 24-09-2012

Mijn voornemen is om 1 x in de twee weken een column te plaatsen. Dit om mee te beginnen. Verder zal ik veel tijd spenderen aan het eigen maken van WordPress.

ik heb er zin in om echt met regelmaat mijn verhaaltjes “op papier” te zetten.

Bij het begin beginnen  vandaag is het   27-01-2014

Hallo, dit is het begin van de Site “Stroomlijnen.com”