17 oktober 1990  –   17 oktober 2015   25 jaar Getrouwd.

Wat gaat het snel. We leven Het Leven, elke dag, week, jaar. En dan als ik een keer met mijn ogen knipper zijn we 25 jaar verder! Kijkend naar de foto’s van toen zie ik veel veranderingen. Wat waren we jong en naïef. We dachten volwassen en verstandig te zijn en “alles” te weten. Iedereen is nu ouder geworden en sommige van de toen aanwezigen zijn er niet meer.
Als gezin hebben we stilgestaan bij deze dag. Er zijn foto’s gemaakt op 2 plekken in de natuur waar we toen, in de herfst van 1990 ook hebben gestaan. Toen met ons tweeën. Nu samen met de kinderen en de hond. ’s Avonds komen familie en vrienden bij ons thuis om te proosten en herinneringen op te halen. Ik ben dankbaar voor de mensen die dichtbij ons staan en zo trots en blij met onze kinderen! Mijn mannetje ben ik ook dankbaar. Mijn gevoel van “thuis zijn” bij hem wordt heel mooi beschreven  in het lied “Avond” van Boudewijn de Groot. Met muziek erbij, nog mooier….

Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed.
Hand in hand naar buiten kijken waar de regen valt.
Ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
en ik ken je diepste angst.

Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.

En als je ’s morgens opstaat ben ik bij je
en misschien heb ik al thee gezet.
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
en als het regent gaan we terug in bed.
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd,
ik zie het licht door de gordijnen en ik weet:
het verleden geeft geen zekerheid.

Want je kunt niets zeker weten…

Ik doe de lichten uit en de kamer wordt nu donker,
een straatlantaarn buiten geeft wat licht.
En de dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen,
de stoelen staan te wachten op het ontbijt.
En morgen word ik wakker met de geur van brood en honing,
de glans van het gouden zonlicht in jouw haar.
En de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten,
vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel.

Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn zonder jou.
En je kunt niets zeker weten, want alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.
Ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.

En je kunt niets zeker weten…

“Ik geloof dat dingen gebeuren die moeten gebeuren.”
(Frank Lammers in De Gelderlander 19-9-2015)

Er was een tijd dat ik dit gevoel ook héél sterk had. Dingen kwamen op een tijd, een moment dat het nodig was. Zoals een baan, een opleiding, een vriend, een huis, etc. Je wilde het dan zó graag en wist echt niet wat je anders moest doen. Zo’n gevoel van wanhoop; zal het dan echt nooit gebeuren!? En juist dan kwam er iets of iemand op je pad. Ik hoop dat het bij iedereen zo werkt!  Vooral bij pubers die alles nog moeten meemaken en ontdekken. En die tijden kennen van grote onzekerheid.

Erg leuk dat mijn reactie een plekje krijgt in Margriet 39!
Groet, Josephine.
31-08-2015

Zomer Vakantie 2015.

Na een fijne stedentrip naar Praag heb ik de rest van mijn vakantie thuis doorgebracht. Af en toe een uitstapje op de fiets want daar is het prima weer voor! Heerlijk leven van dag naar dag, zonder horloge. Niet steeds kijken hoe laat het is. ’s Morgens op 10 uur ontbijtje met kopje koffie buiten aan de tuintafel. Dan rustig op de fiets naar de supermarkt of een klein wasje wegwerken. En dan ’s middags, na het wandelingetje met de hond lekker op de stretcher in de tuin. Vorig jaar heb ik deze aangeschaft. Ik vind het de ultieme ontspanning om buiten te kunnen liggen op een bed. Benen horizontaal. Lekker liggen, boekje erbij, glaasje sap of bakje yoghurt. En dan even in slaap vallen. Zalig.

’s Avonds na het avondeten is het ook heerlijk om de benen te ruste te leggen op mijn bedje in de tuin. Als het wat fris aanvoelt helpt mijn zachte deken om mij warm te houden. Kortom; thuis met ligbed en deken; Heerlijk. Vakantie.

Waarom zijn bloemknoppen vaak mooier dan wijd geopende bloemen?

Gisteren liep ik met de hond te slenteren over een zandpaadje. Lekker in de schaduw want het is tropisch warm, zeg maar …zo’n 38 graden! Ik heb altijd de neiging om te neuriën tijdens het wandelen met de hond. Dat is niet goed voor het mindfulness wandelen. Neuriën leidt de aandacht af van het zijn in het moment. Heb ik gelezen.

Langs het paadje staan wilde bloemen, gele en witte en allerlei grassen.

Ook heb ik de neiging om te piekeren tijdens het wandelen. Zorgen malen als vanzelf door mijn hoofd en dingen die gebeurt zijn overdenk ik. Omdat ik wil ontspannen tijdens de wandeling dwing ik mijzelf  om alleen te kijken, te ruiken en te luisteren naar wat er op dit moment is. Dus ik adem door de neus in, adem rustig uit en ruik. Al mijn zintuigen zet ik open. De warmte van de zon maakt de lucht zwaar en klam. Ik kijk om me heen naar de bomen, groene bladeren, de natuur. Omdat patronen en kleuren zich steeds herhalen schijnt dit goed te zijn voor de ontspanning van je brein. En inderdaad dit werkt bij mij wel. Even geen gedachtes of zorgen. Even genieten van wat er is. De rust samen met de hond, alleen maar daar zijn en kijken, ruiken, luisteren. Ik hoor auto’s rijden over de snelweg die ver beneden ons ligt. Ik hoor vogels in de bomen. Het voelt bijna troostend. Op het paadje ben ik alleen. En toch weet ik dat ik nooit echt alleen zal zijn.

Ik zie bloeiende ranke gele bloemen. Prachtig. Voorzichtig haal ik een bloem van zijn steel. Dit doe ik eigenlijk nooit. (Vroeger wel…als kind…. bloemen plukken langs de kant van de weg…… thuis in een vaasje zetten…. voor mama.) De knopjes zijn prachtig. Heel teer en perfect rond. Sommige zijn al open en bloeien volop, sommige zijn bijna uitgebloeid. Dat is toch wrang, de bloem begint zo mooi, in knopjes, in afwachting van bloei. Vol verwachting van wat komen gaat. De knopjes gaan open en mensen kunnen genieten van hun kleuren, geuren en vormen. Maar eigenlijk zijn ze dan al op hun retour. Vanaf dat ze open zijn is hun hoogtepunt al geweest. Ze worden alleen maar minder mooi, raken uitgebloeid en worden bruin en vallen uiteindelijk af. Sommige bloeien lang, sommige kort. Zo werkt de natuur nou eenmaal, dat weet ik wel maar toch sta ik er nu even bij stil. De bloem neem ik mee naar huis en op de tuintafel maak ik een foto.

8 juli 2015

Deze week kreeg ik een mail waar ik blij van werd en waarbij ik een gevoel kreeg van “dat is geweldig om te doen! Dat wil ik wel doen, zo leuk”. Een gevoel dat ik vroeger vaker had. Het is echter lang geleden dat ik het op deze manier voelde.  Ik was dan óók blij met het gevoel zelf. Dubbel blij.

Ik zal uitleggen waar dit overgaat. Ik heb kaarten besteld bij een theater in de buurt. De brochure voor het nieuwe theater seizoen is uit en ik zag een avond met Trio Giphart en Chabot in januari 2016. Graag doe ik af en toe iets cultureels dus ik bestelde de kaarten  via de website van het theater.  Afrekenen en klaar. Toen hoorde ik een paar weken niets. Tot deze week dus die mail kwam!  Hierbij het gedeelte van de mail waarvan mijn hart sneller gaat slaan:

Er is massaal gereageerd op de brochure voor het nieuwe theaterseizoen.
Daar zijn we uiteraard erg blij mee, maar het betekent ook dat het veel tijd kost om alle aanmeldingen te verwerken.

O, wat heerlijk voor die medewerkers dat zij al die aanmeldingen mogen verwerken!  En dat meen ik echt. Het kan mij niets schelen dat die kaarten later komen. Er is nog tijd genoeg tot januari 2016. Maar gewoon het feit dat zo’n theater zo veel aanmeldingen krijgt dat men alles op alles moet zetten om de kaarten op tijd aan de belangstellenden  toe te zenden. Dat is toch fantastisch!  Werk genoeg! Flink er tegen aan! Zorgen dat je door die aanvragen heen komt en alles netjes afhandelt en klaar zet en opstuurt.  Datums, stoelen, rijen, namen, adressen, prijzen, alles verwerken, checken en doorspitten. Heerlijk!  Mijn eerste gedachte: wat zou ik daar graag willen werken.  Maar dan vooral als er zo veel te doen is. Dus in tijden van hoogste paraatheid. Geweldig.
4-6-2015

Voor mijn vriendin, 29 mei 2015

Allebei Delen wij:

Hoe het vroeger was
Onze huizen
Onze Ouders
Onze jeugd
Onze zoektocht naar Geluk
Onze Vriendschap

Niet altijd dichtbij elkaar
Wel altijd terugkomend bij elkaar.

En zo Delen wij het Leven.

In mijn jeugd  was er een buiten zwembad in mijn woonplaats. Hele warme zomers lang ging ik daar naar toe. Elke dag na school of na het eten nog even zwemmen, duiken, afspreken met vriendinnen. In vakanties waren we er hele dagen te vinden. Op een vaste plek zodat je met je vriendinnen samen kon liggen. Kijken naar andere groepjes, kletsen, lachen, slenteren, ijsje halen bij het loket. Hele fijne herinneringen aan.  We lagen meestal bij een grote boom. Met goed zicht alle kanten op. En met schaduw als het te warm werd.

Het buitenbad is al jaren dicht en gesloopt. Een klein peuterbad met zonneweide is er nog en een rij buiten-omkleed-hokjes. Net als vroeger. Als ik aan die omkleed-hokjes denk voel ik het ongeduldige wat ik  in zo’n hokje altijd had. Ik moest altijd snel omkleden van mezelf omdat er iemand op me wachtte of omdat ik allerlei dingen hoorde maar niet zag of gewoon omdat ik zin had in de gezelligheid en spanning.

Nu loop ik daar vaak met Roef. Het is een stukje natuurgebied geworden. Een paar oude bomen staan er nog. Ik mijmer daar en voel mij  rustig worden. Dat gaat vanzelf. Ik vraag me af;  stonden die bomen er toen ook al? Dat moet haast wel. Ze staan in een totaal andere omgeving nu. Niemand heeft  gevraagd aan de bomen of ze het eens zijn met de verandering van hun leefomgeving. En toch, ze blijven staan, trots rechtop, stevig in de grond. Elk jaar ondergaan ze elk seizoen. Ongeacht wie er langs komt lopen of wie er van hen geniet. Komt er niemand; ook goed. De bomen doen hun ding; groeien, bladeren komen en vallen, zonlicht absorberen, etc. Kon de mens maar zo zijn; gewoon doen waar je goed in bent, geen aanmoediging of aandacht nodig. Je redden met de middelen die je hebt. En er dan, daar op die plek het beste van maken en jezelf zijn. Zonder het gevoel van mensen moet je mij zien en erkennen en goedkeuren. Wat zou dat een verademing zijn en een verlichting.

De gedachtes aan die oude bomen geven troost en rust. Ook als mensen er niet meer zijn gaat de natuur door met zijn cyclus. Mijn buurvrouw van schuin tegenover is al 5 jaar dood. Haar huis wacht op nieuwe bewoners.  In haar tuin staat alles weer in bloei, de fruitboompjes, de grote boom naast het huis waar straks weer goudbruine bladeren aan zullen zitten die glinsteren in de zon. De roosjes doen hun best maar worden overwoekerd door te lang gras. Toen zij nog leefde ploeterde ze soms in de tuin als ze tijd had. Liever deed ze andere dingen zoals schilderijen maken, daarin les geven en tijd voor haar 5 kinderen. Zij is weg en de natuur gaat door. Elk jaar opnieuw, elk seizoen. Dat te weten; dat alles wat leeft doorgaat ook ná iemands dood,  is fijn.

Roef.

Onze ruwharige Jack Russell. Ruim 2 jaar hoort hij bij ons gezin. Na lang aarzelen wel of geen hond zijn wij heel blij dat we toch tot aanschaf zijn overgegaan. Van te voren hebben we niet kunnen bedenken dat het zo goed voelt om een trouwe viervoeter in huis te hebben. 25 Oktober 2013 werd hij 1 Jaar. Ik heb toen een kaart gestuurd naar de mensen die Roef hebben gefokt. Zeer betrokken en begane mensen met hun honden. Maar ook met de kopers van hun hondjes. Deze tekst heb ik voor hun geschreven:

Hierbij een Groet van Roef en zijn familie,

Roef is 1 Jaar! Hij is prachtig geworden; zeker ook door de goede aanleg en start van zijn hondenleventje bij jullie! Roef is dit jaar uitgegroeid tot een fijne, lieve, leergierige, oplettende, speelse huisgenoot voor ons allemaal. Hij hoort er helemaal bij en wil er ook bij horen.

Ook wij, als mens hebben veel geleerd van Roef dit jaar. Het is echt een rijker leven met hem. Hij geeft ons veel plezier en een gevoel van rust en vertrouwen. Dank jullie voor Roef.

Waarom heb ik niet door dat mijn kinderen allang zelf op eigen benen (kunnen) staan. Grotendeels dan. Ik sta steeds meer aan de zijlijn.
Waarom moet mijn tweede zoon dat glashard tegen mij zeggen. Hij zegt: “Het maakt niets uit en jij kunt er niets aan doen. Want ik wil en ik doe dit op mijn manier!” (ik ben 19…)

Mijn oudste zoon ( 21 ….) woont sinds 3 maanden op kamers. Hij zorgt goed voor zichzelf. Vindt het heerlijk op zichzelf te zijn en zijn eigen dag en tijd in te delen. Hij is heel druk voor school, werk, vrienden. Hij wast zijn kleding, doet boodschappen, kookt, wast af. Af en toe krijg ik een whatsapp met een vraag over wasprogramma of een recept.

Mijn jongste zoon (16…) doet ook wat hij het liefste doet. Luister wel als ik iets van hem vraag en is aanspreekbaar. Maar het bemoederen van mij gaat hem ook irriteren.

Ze zijn zonder de ik het in de gaten had zelfstandig(er) geworden en willen hun eigen leven leiden. Ze willen echt zelf beslissen hoe ze hun leven leidden en wat ze doen en wanneer ze iets doen.

Ik heb lang de illusie gehad en het automatisme om op ieder moment dat zich voordeed mijn “levenslessen”  te  spuien. Zodat ze het maar weten en nog eens horen en later niet hoeven te zeggen; had dat dan gezegd! Dus een soort indekken voor de toekomst :).

Ik merk dat ik het stiekem ook wel fijn vind; geeft mij iets meer lucht en ruimte. En natuurlijk als iets mislukt of ze hebben hulp nodig; dan ben ik er.