I came this far with all I knew, all I Knew
The wish to change is stonger then the fear
I traded fear, anger and shame for something new
Something for me
The seasons changed but I’m still her
I’m stronger than before.

(Inspiratie van : I Know I Will Be Fine van  Miss Montreal)

Ik ben zover gekomen met alles wat ik weet. Dat heb ik zelf gedaan. Trots op waar ik sta in het leven. Ik wil bijleren en vraag hulp bij een hot item in mijn leven. Ik ben nog steeds sterk genoeg maar wil ontlast worden en kan zelf de knop niet vinden. Woorden die in me opkomen; confrontatie, schaamte, verwachtingen, irritatie, daadkracht, ikzelf, acceptatie, realistisch denken, helpende gedachten.  Ik sta rechtop en geef mezelf een kado.

Ik ben er sterk genoeg voor!
Ik ben wel zó blij met mijn vriendinnen op de achtergrond voor wat betreft dit hot item voor mij. Ik weet dat ze er zijn voor me als ik erover praten wil of moet. Ze willen wel naast me staan maar dat kan Ik nog niet, voor wat dit hot item betreft. Het zit heel diep in mij, al heel lang. Op mijn manier pak ik dit nu aan. Zij respecteren dat (traan); ik kan dit alleen op mijn manier. Hun Zijn voor mij ontroert me nu… Dankbaar voor hun vriendschap. Ik mag egoïstisch zijn van hen. Ze luisteren naar me en geven hun mening. Nu ik ouder wordt lijken vriendschappen nog waardevoller.

Wil Linda de Mol hip doen? Afgelopen zondag in Miljoenenjacht gebruikte ze spontaan twee keer het woord bunger. Nog nooit van gehoord! Is het een trendy woord in het Gooi? Heeft ze het woord opgepikt van haar kinderen?

De kandidaat was een jonge jongen van 24 jaar. Tijdens de finale-ronde waren er deze keer mooie mannen met een koffertje in plaats van mooie dames met een koffertje. Linda dacht dat de kandidaat wellicht liever dames had gezien en noemde het een bunger. Denk dat ze teleurstelling bedoelde of balen. Met het openmaken van de koffertjes haalde de kandidaat moeiteloos alle hoge bedragen eruit! Ook dit was volgens Linda een bunger! Teleurstelling, ramp?

Ik heb nog  nooit iemand dit woord horen uitspreken. Uit Linda’s mond vond ik het opvallend. Het klonk niet ingestudeerd eerder als kwam het woord vanzelf, automatisch. Net heb ik het woord gegoogeld. Bestaat niet. Heb ik het niet goed verstaan twee keer?

Al een paar weken hangt de griep rond in ons huis. Eerst 1 gezinslid, toen nog 1 en nu weer 1. Oma brengt haar eigen gemaakte tomatensoep die vooral onze jongste zoon heerlijk vindt. Als klein kind en nu als puber van bijna 18 :).Heerlijk nostalgisch…. Waar oma’s goed in zijn.

Deze week zag ik Thomas Acda op tv in het programma “24 uur met” van Theo Maassen. Vorig jaar heb ik het afscheidsconcert bezocht van Acda en de Munnik. Ik luister graag naar hun muziek. Hun derde studioalbum is “hier zijn” van het jaar 2000. Dit was voor mij de eerste  kennismaking met hun geluid. Deze cd heb ik grijs gedraaid 😉

Tijdens het tv programma zegt Thomas over deze cd dat hij toen lag te slapen of zo. Hij kreeg het allemaal niet meer zo mee. De eerste 2 albums waren nieuw en succesvol. Verwachtingen en dat succes begonnen mee te spelen. En ook andere dingen in het leven.

Nou ik voelde me wel een beetje… ik weet niet, teleurgesteld of zo. Dat hij daar niet zijn hele ziel en zaligheid in had gelegd! Juist in deze cd die voor mij lange tijd dagelijks geluid was. Ik luister nog steeds graag naar hun muziek. Nu meestal via Spotify.

Ik denk dat iedere vrouw dit wel herkent; je bent onderweg, zit ergens op een terras of bent aan het shoppen en je moet naar toilet. Je gaat bepakt en bezakt een meestal krappe ruimte binnen, genaamd de damestoilet. Dan is het toch handig om je handen en sommige delen van je lichaam vrij te hebben…..Al je spullen zet je dan op de grond. Ergens anders kan niet. Inclusief je schoudertas. Vaak zitten er dingen in deze tas die je nodig hebt in deze sanitaire ruimte. Op dat moment is het zo fijn om je schoudertas op te kunnen hangen aan een haak aan de binnenkant van de deur. Je handen heb je vrij en je kunt gemakkelijk bij de inhoud van je schoudertas. Ideaal! Bovendien hygiënisch. De onderkant van je tas blijft schoner.

In Nederland is zo’n haak er meestal niet. Op vakantie heb ik zo’n haak wel vaak gezien. Bijvoorbeeld in Praag trof ik op iedere toilet die ik bezocht een haak aan de binnenkant van de deur aan. Zo fijn!  en handig om de schoudertas aan te hangen. Of je jas, sjaal, andere tassen, noem maar op.

Daarom pleit ik  voor een haak aan de binnenkant van de deur op alle damestoiletten in openbare gelegenheden in Nederland. Kleine investering, klein klusje, maar zo simpel en groot gemak voor de bezoeker!

Dit weekend zijn wij in Sanadome Nijmegen. Lekker badderen en bubbelen. Het hotel is prima; mooie kamer, goed bed, ruime badkamer, gratis Wifi en Films on Demand! Inclusief uitgebreid ontbijt en tegen betaling een diner.  Kortom quality time voor ons samen. Het Spa gedeelte is kleiner dan ik had verwacht. Wel heerlijk water en mooie baden. Buiten zwemmen met een stoomlaagje boven het bad is heerlijk! Watervallen en een stroomversnelling maken het compleet. Heerlijk 2 dagen zonder horloge. Ik moet niets, alleen op tijd wat eten en drinken. Verder doe ik een beetje zwemmen, zitten en bubbelen in baden met  water van 32, 35 of 37 graden, beetje weken, mijmeren, lezen. Echt relaxen.

Het enige minpuntje zijn de ligbedden en stoelen. Niet één vrij! Allemaal gereserveerd met behulp van een handdoek. Urenlang geen mens te zien. Wel handdoeken. Mensen claimen een stoel. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Terwijl ik, voor mijn gevoel, ook betaal voor een ligstoel om het Wellness-plaatje compleet te maken. Ik vraag uiteindelijk een medewerkster om 2 stoelen. Zij lacht verontschuldigend en zegt; “ja die klacht horen wij wel vaker. Als je lange tijd niemand hebt gezien op een stoel dan kan je het beste gewoon de handdoek eraf halen en daar gaan zitten.” Oké, ik denk dan juist; als er lange tijd niemand is geweest, des te sneller komt zo iemand. Maar goed, dit advies hebben we opgevolgd. Zit eerst niet echt prettig. Je voelt je toch een beetje asociaal. Terwijl wij liggen komen er veel mensen voorbij die ook een lege plek zoeken, maar niet vinden. Teleurgesteld lopen ze verder. In de tijd dat wij daar zitten komt er in de hele rij stoelen rondom ons niemand zitten! Onvoorstelbaar.

Ik stel een aanpassing voor.  Een nieuwe regel: Iedereen legt zijn/haar handdoek in een schap of hangt deze aan een haak. Pas op het moment dat je echt wil gaan zitten, lezen, rusten, slapen dan pak je je handdoek en loop je naar een vrij ligbed of stoel. Die zijn er dan genoeg. Het merendeel van de mensen is andere dingen aan het doen. Dus je handdoek is alleen in die stoel als jezelf ook in die stoel bent! Ga je weer zwemmen, iets eten, toiletbezoek of voor een behandeling dan neem je je handdoek weer mee en legt deze terug op het schap of hangt deze weer aan een haak. Zo maak je plaats voor een ander. Op deze manier heeft iedereen een leuke relaxte dag!

Ik mag met 2 zonen naar de Ikea. Ik zit op de achterbank. Zij zitten voorin. Ik luister naar hun gesprek en ontspan. Het gesprek  gaat over de auto, het schakelen, de rijlessen, het rijden en auto’s in het algemeen, andere weggebruikers en over muziek. Zoon van 20 rijdt. Zoon van 17 zit ernaast. Hij regelt de muziek; Slayer gaat aan. De parkeergarage is even beetje eng voor de beginnende chauffeur, maar zie hij draait prima in en parkeert keurig op de bovenste verdieping :). Weer een ervaring rijker!

Op de terugweg zit ik voorin naast zoon van 17. Ik ben zijn coach. Hij rijdt gretig en enthousiast. Eindelijk is het zijn beurt! Via de parkeergarage, de McDrive, de parkeerplaats en de snelweg brengt hij ons veilig thuis. Achterwaarts parkeert hij de auto op ons oprit. Easy! “Dat laadt wat makkelijker uit” zegt hij. Wat ben ik trots op die jongens!

Trio Giphart & Chabot. Wat zijn ze goed! De voorstelling is echt oké.  Juist de verschillen tussen de twee schrijvers zorgt voor een boeiende avond. Giphart rustig, serieus, duidelijk omschrijvend. Chabot druk, snel pratend, een vloedgolf aan woorden. Geniaal hoor! Hoe doet hij dat? Hilarisch af en toe.  De heren voelen en vullen elkaar goed aan. De mix is goed gekozen. Ook Bril en Zwagerman komen ter sprake. Als vrienden en inspiratiebronnen.

Op een grijze zaterdagavond zijn we op zoek gegaan naar het theater in Eibergen. Het kost enige tijd om uit te vinden waar het ligt. Het dorp ligt er nogal stil bij. Een groepje jongeren voor een café wijzen ons dat we op de goede weg zijn. Nog verder rechtdoor en dan links aanhouden…. Nou ja we hebben de ingang gevonden. Het gebouw en de zaal zijn best mooi. Er zijn veel vrijwilligers, vooral oudere dames, die alles runnen. Ze zijn in het zwart gekleed. Ik denk voor de herkenbaarheid. Onderling hebben ze veel te bespreken en hebben ze het gezellig. Ze zijn wel serieus in hun taak en volgen de regels en controleren of het aantal muntjes past bij de ontvangen euro’s. Als iedereen op zijn plek zit in de zaal geeft de enige mannelijke vrijwilliger een teken aan de geluid- en lichtman dat hij beginnen kan. Geweldig!  Zachtjes doet de man (gekleed in een zwart pak) de deur dicht.

Bij mij zijn vooral de persoonlijke verhalen blijven hangen; Giphart over zijn zoon die bij geboorte al ziek was  en Chabot over de tumor in zijn hoofd. De les die we krijgen over het vormen van beelden als je leest is interessant en interactief. Iedereen heeft zijn eigen plaatje, zijn eigen fantasie. Je brein wordt creatief gestimuleerd als je leest. Anders dan bijvoorbeeld bij film. De tip van Giphart dat het sleutelwoord zo ver mogelijk achter in de zin moet zitten heb ik opgeslagen in mijn snel kladblok op mijn mobiel. Dus het woord waar het echt omgaat, waar de emotie inzit, zo laat mogelijk noemen….

Ik heb een wens. Niet iedere dag, maar af en toe. Ik wil een kookhulp. Een poetshulp hoeft niet, dat doe ik zelf wel. Verstand op nul; opruimen, stoffen, stofzuigen, ramen zemen. Vindt ik allemaal niet erg om te doen. Even flink de handen uit de mouwen en mijn lichaam voelt na deze arbeid altijd veel beter dan na een ochtend zitten op kantoor.

Maar dan komt De vraag van vandaag (en iedere dag): wat eten we?  Meestal door één van de kinderen uitgesproken. Terloops. Als hij toch toevallig door de keuken komt. Soms weet ik het antwoord. Soms ook niet. Dan duik ik de vriezer in om te zien wat er nog is en wat “we” daar van kunnen maken. Meestal is het “ik” die er wat van maak.
Koken is niet echt mijn hobby. Ik vind het niet echt erg. Maar ook niet echt leuk. Door jaren doen kan ik inmiddels wel koken hoor, soms zelf best lekker. Elke dag krijgen we wat binnen en meestal is de meerderheid tevreden.

Echter, liever  wil ik de tijd die “het koken” vraagt gebruiken voor andere dingen. Zoals net nog even dat ene klusje afmaken, of uitrusten met een boek of even tv kijken of even achter mijn laptop of nog even een kopje koffie drinken of nog even op de fiets naar het dorp. Zo kan ik nog wel even doorgaan met mogelijkheden. Maar ja, het gezin heeft om half 6 honger en als vanzelf komt iedereen in de keuken met de vraag: “Hoe laat is het eten klaar?” Of “Is het eten al klaar?”.

Bestaat dit fenomeen eigenlijk? Een kookhulp. Die dan iedere werkdag om 16.00 uur komt. Het liefst met een tas verse producten van de supermarkt. Die dan het aanrecht opruimt en begint met koken. Die vervolgens zorgt dat het eten om 17.30 uur op tafel staat. En dan naar huis gaat. Opruimen hoeft niet. Dat doe  ik zelf wel, na het eten. Wel graag variatie in het menu. Dus elke dag iets anders koken, zodat we alle noodzakelijke vitamines en mineralen binnen krijgen. Favorieten van ons mogen vaker gekookt worden!

Mijn kerstengeltjes hebben het dit jaar weer gered! Even wist ik niet zeker of ze dit jaar weer in de boom zouden komen. Maar gelukkig, ze hangen weer!  Op een goed zichtbare, hoge plek. Zonder deze engeltjes is kerst voor mij niet compleet. Jaren geleden heb ik ze gekocht, twee witte engeltjes, de 1  hangend onder een maan, de ander hangt onder een ster. Ze zijn zo mooi, lief en teer. Bijzonder vindt ik die ster en maan; de hemellichamen die iedere avond schitteren hoog in de lucht.  Als een prachtig schouwspel verschijnen ze elke avond weer, steeds anders.

De sterren en de maan zijn voor iedereen dezelfde. Ze maken geen onderscheidt in rang of stand, arm of rijk. Iedereen die wil kan er van genieten. Mij geeft het rust en verwondering.

Deze Engeltjes waken over ons. Dat gevoel heb ik. Niet dat ik veel engelen in huis wil hebben hoor. Maar deze kerstengeltjes houden een oogje in het zeil. Voor mijn gezin. Dat is wat ik denk en hoop…..

Van mijn vader heb ik ooit een engel gekregen als sinterklaas-cadeau. Geen dure, maar wel een mooie.  Die hangt al 25 jaar boven mijn voordeur. Ik denk er niet aan om die weg te halen. Die engel voelt voor mij als bescherming tegen kwade dingen.

Fijne Kerst 2015