Ik wandel op een mistige Herfst-ochtend een rondje van zo’n 7 kilometer over plattelandsweggetjes. Het is stil. Ik ben zo even gepasseerd door een viertal wielrenners; allemaal in hetzelfde tenue. Als ik verder kijk over de weilanden zie ik de mist hangen boven het grasland. Dichterbij hangen de spinnenwebben in de lage braamstruiken langs de sloot. Elk web-draadje is omhult met vochtig mist. Ik zie heel veel van deze kunstwerkjes in het gras, het riet en in de struiken. Ik loop verder, trappend op afgewaaide takken met blaadjes, vele eikels en eikel-dopjes. Ik kijk omhoog en zie één eikel hangen in de boom aan een tak, ingeklemd tussen veel gekartelde bladeren. Alsof de bladeren de eikel beschermen, vasthouden.

Ik stop en doe een paar stappen terug om naar de eikel te kijken. Ik maak een foto. Ter plekke denk ik filosofisch; deze eikel weet niet dat het gaat vallen en al helemaal niet wanneer! Deze eikel hangt daar gewoon te ZIJN. Niet wetend wat er gaat gebeuren en wanneer er iets gaat gebeuren. Ik weet het wel. Ook deze eikel zal op de grond gaan vallen. Met wind of regen. Nu hangt de eikel gewoon geduldig op zijn plek. Kon dat bij de mens nou ook maar zo zijn. Gewoon op je plek blijven, geen zorgen, geen weten, geen angst. Op de plek waar je bent zo goed als mogelijk ZIJN, genieten, de ander helpen, goed voor jezelf zorgen en bescherming accepteren van de ander. En dan op een dag is dat allemaal in één vlucht voorbij. Je hebt niets in de gaten. Ineens een zuchtje wind en je valt naar beneden. Daar waar al zo veel van je soortgenoten terecht zijn gekomen. Je hoeft niet meer te hangen. Je mag liggen, languit. Misschien heb je geluk en val je in het gras onder de boom, dan mag je heel lang blijven liggen. Misschien raapt iemand je op en kom je op een mooie Herfst-tafel te liggen. Of wordt je een poppetje met houten stokjes. Misschien word je plat gereden door autobanden. Je weet het niet. Je hebt er geen controle over. Je moet loslaten.

24-9-2017

Genieten!

Vandaag is het een warme dag in Augustus, één van de laatste weken van Augustus 2017. Mijn schrijfplek nu is met de laptop op de picknicktafel op het terras achter het huis. Vóór de opslaande deuren en vanuit de achterdeur kijk je nu tegen mijn rug aan. De schemering begint langzaam in te vallen. Het is 20.49 uur. Het lantaarn waxine lichtje, dat ik om 17.30 uur aan heb gedaan brandt nog. Ik wil dit moment gebruiken voor mijn schrijfbeoefening van vandaag. Mijn intentie is dit stukje in wording te gebruiken voor mijn blog/website. Waarom vandaag genieten is?  Onder andere door:

-Het weer; de zon; de temperatuur; het nog buiten kunnen zitten op deze kleurrijke, fijne plek. Op deze grond, die sinds September 1990 ons eigendom is. Dat is bijna 27 jaar! Ongelooflijk. De tijd neemt een loopje met ons.

-De rust en stilte in het huis en zelfs rondom ons huis.

-Gesport, op de fiets er naar toe om 8.30 uur. Zo’n twee uur later ben ik moe en zeer voldaan weer thuis. Koffie aangezet; 1 kopje mee naar boven; heerlijk douchen. Lunchen met het 2^e kopje koffie.

-Naar supermarkt; fijn rustig op dit tijdstip 12.30 uur.

-Zoon3 wandelt met hond tussen de middag.

-Even uitzending gemist kijken; een fijne serie die ik maandagavond vergeten was.

-Sopje maken om de keuken -na 2 weken-  weer eens helemaal af te nemen.

-Zie dat het “nog maar” 15.50 uur is. Nog mooi een uurtje tijd om met hond naar mijn ouders te lopen. Daar een kopje koffie te nemen. Pap doet vrijwilligerswerk; Mam mist aanspraak en is duidelijk minder mobiel en mopperig op het weer.

-Om 17.00 uur maak ik een makkelijke maaltijd klaar voor man en mijzelf.

-We kunnen om 17.20 uur buiten eten. Aan deze zelfde picknicktafel. Kaarsje aan. Twee borden gevuld met rösti met verse bladspinazie, teentje knoflook en een sjalot. Twee borden tegenover elkaar aan de tuintafel. Rustig buiten eten.

-Zoon2 is op vakantie. Zoon3 komt over een kwartier thuis van zijn bij/vakantiebaan.

-Nu buiten zitten om 20.58 uur. Theeglas voelt fijn aangenaam warm in mijn beide handen als ik voorzichtig een slok neem; thee met munt. Zalig.

Het leven is zo gek nog niet.

Het leven is niet altijd k u t

Ik Geniet.  Dit is HET nu. Ik BEN.

Ik ervaar rust en berusting nu. Dat dit het dus is.  Ik ben heel bewust nu hier. Ik zie de wolken boven me. Beetje donker, grijs, antracietgrijs tegen een licht grijze lucht. Door de bewolking hebben we heel vaak mooie luchten. Het troost mij altijd dat de lucht voor al ons mensen dezelfde is. Kijk ik vanavond naar de maan, dan is dat dezelfde maan die ook schijnt boven de kamer van zoon1 in Arnhem en het is dezelfde maan die schijnt boven de hotelkamer van zoon2 ergens in Polen. Iedereen, arm of rijk ziet dezelfde maan, de sterren, de hemel. Wij lopen op dezelfde aarde en zien dezelfde ruimte om ons heen.

Het is nu 21.15 uur en de duisternis valt. Het kaarsje brandt mooi. Het toetsenbord van mijn laptop heeft geen verlichting. Dat is nu lastig. Ik type op gevoel. Kan blindtypen hoor. Maar tekens en dergelijke zijn moeilijk blind te doen.

Dit was een fijn schrijfmoment.

23-8-2017

Bloemencorso 2017.

De Bloemencorso trekt – mede door vele jongeren – elk jaar weer door de straten van Lichtenvoorde. Begonnen als kinderen of tieners bij één van de corsogroepen. Zo vaak als mogelijk naar de tent om een paar avonduurtjes mee te helpen aan de wagen. De laatste dagen voor de deadline zijn de jongeren nauwelijks thuis, hooguit om even een paar uurtjes te slapen.

Ik vind het fantastisch om te zien dat zo veel jongeren, studenten, ooit tiener jaarlijks terugkeren naar hun geboortedorp om hun bijdrage te leveren aan het plaatselijk maatschappelijk en cultureel gebeuren van het dorp. Ze zitten 2/3 uur in de trein om een paar uurtjes te kunnen helpen aan de wagen van hun corsogroep. Lesroosters en werktijden worden kritisch bekeken en waar nodig vrij gevraagd. Geweldig om te zien dat ze, eenmaal opgenomen in zo’n groep – waarin iedereen verschillend is en zichzelf mag zijn – hun tijd en energie in het gigantische project stoppen. Des te dichterbij de datum van de optocht komt groeit de drang om erbij te willen zijn; er deel van uit te maken. Zo veel mensen hebben plezier en genieten enorm van de optocht en alles er om heen. De strijd om de eerste plaats, de gesprekken op straat, de gun-factor voor de winnaar…Jong en oud maken het samen.

12-9-2017

“Behave” zeg  ik tegen mijn zoon als hij de deur uitgaat op zaterdagavond om vrienden te ontmoeten of om uit te gaan. Als het kan zeg ik het. Meestal is hij al aan de andere kant van de deur, dan roep ik het hem achterna. Betutteling van mij wordt niet meer gewaardeerd. “Behave” vindt ik een kort, stoer, krachtig Engels woord dat ik mijn zoon graag mee geef. Er spreekt vertrouwen en kracht in door. Ik bedoel er dan vooral mee:

Maak plezier met de mensen die je gaat ontmoeten
Gedraag je netjes
Doe geen domme dingen
Val niet om door te veel alcohol
Zorg goed voor jezelf
Ga niet over je eigen grenzen heen
Let ook op de ander
Breng iemand thuis als dit nodig is
Zorg ervoor dat het leuk is en blijft.

In het woordenboek staat dat “Behave” betekent: zich gedragen of zich houden.
Dat is precies wat ik zeggen wil op dat moment! Dat is precies hoe ik het diep van binnen voel met al mijn liefde en zorg voor dit kind. Dus niet alleen wees braaf en gedraag je netjes, maar ook houdt jezelf en pas goed op jezelf.

Een  Nederlands woord om dit alles samen te vatten is er volgens mij niet. Weet jij er één? Ik heb twee mogelijke woorden, eigenlijk zinnen bedacht:

Be-houd en Ver-houd je !
Ver-be-houd je!

Ik sta in de keuken bij het aanrecht met de mixer in mijn hand. Ik meng boter met suiker en eieren. Zoals altijd bij deze handeling ben ik snel weer even thuis in de keuken van mijn ouderlijk huis. Dáár leerde ik deze taartbodem maken. Vele zaterdagmiddagen heb ik zo’n bodem van zelfrijzend bakmeel gemaakt. Mijn moeder hamerde erop dat vooral de eieren lang gemixt moesten worden. Ik heb haar er vaak van verdacht dat ze dit zei, zodat ik langer bezig was. Maar eerlijk is eerlijk als je langer mixt wordt de bodem hoger.

Morgen is het Moederdag. Ik maak deze vruchtentaart voor mijn gezin. Ik wil morgen met ze vieren dat ik hun moeder ben. Ik scheur een zakje vanillesuiker open en schud de inhoud bij het mengsel in de kom. Daarna zelfrijzend bakmeel erbij; iets meer dan het recept voorschrijft. Ik meng dit goed en pak de siliconen taartvorm. Dan denk ik aan het flesje rum dat nog in de la staat. Ik voeg een paar flinke druppels toe aan het deeg voor extra smaak.

Terwijl ik met een deegschraper de bovenkant van het deeg glad strijk in de taartvorm bedenk ik me dat een taart net als een moeder is. De basis is goed mits alle ingrediënten er zijn en juist worden gemixt.  Door toevoegen van vulling, smaak, versiersels wordt elke taart anders, uniek en (vaak) lekkerder. Voeg je dan ook nog fruit en slagroom toe, dan is het Heerlijk. Wanneer een vrouw moeder wordt dan is de basis al gelegd. Door aanleg, genen, opvoeding, levenservaringen. Door een mix van vele factoren in de jaren die komen wordt elke vrouw een unieke moeder. Voeg je dan ook nog liefde en wederzijds respect toe, dan is het Fantastisch.

Tijd en Leeftijd zijn on(be)grijpbaar. Ik laat mijn hond uit de auto op de parkeerplek in het bos als deze zin ineens in me opkomt.

Hond  is geen liefhebber van autoritjes en rent kwispelend een stukje bij me weg.  De gedachte over tijd en leeftijd laat me nog niet los. Mijn vriendin en ik hebben deze ochtend koffie gedronken en ons verwonderd over hoe snel de tijd gaat en hoe oud iedereen al  is. En ja, niets blijft hetzelde. Alles veranderd … Altijd. Ik ontspan als ik achter de hond aan het bospad op loop. Ik adem diep door mijn neus  in en langzaam door de mond uit. De houtgeur van het bos en het zanderige van de aarde dringt mijn neusgaten in. Ik zie het frisgroen van de bladeren en de vormen van de bomen en de struiken. Het is hier heerlijk. Ik voel een licht briesje. Ik sluit de rits van mijn jas tot bovenaan.  Het doet goed hier te zijn. Ook al is het een gewone werkdag. Hond staat verderop even stil en kijkt of ik er al aan kom. Hij wacht tot ik hem roep en beloon met een brokje.

Ik dacht onbewust altijd dat alles blijft zoals het is. Ik ben de 50 gepasseerd en mijn lichaam geeft  af en toe blijk van slijtage naar jarenlang trouwe dienst. Ik moet echt zuiniger omgaan met mijn lijf en mijn energie. Soms voelt het niet eerlijk. Of was ik naief? Op mijn 20ste bijvoorbeeld had ik niet de indruk dat de komende jaren heel snel voorbij zouden gaan. Ik dacht dat de tijd zou voortgaan als altijd. En dat de komende jaren net zo lang zouden duren als in mijn jeugd. Dat is dus héél lang. Denk alleen al aan de zes-weken-lang-durende-zomervakanties : er kwam geen eind aan! Ik heb echter  ervaren dat de jaren van 20 naar 50 voorbij vliegen.

Toen ik jong was dacht ik steeds meer grip te gaan krijgen op zaken. Het tegendeel is waar; nu ik ouder word moet ik steeds meer loslaten. Dat is moeilijk. Mentaal voel ik me wel beter, rustiger, rijker dan toen ik jong was. Ik snap beter hoe één en ander zit en werkt. Ik voel dat ik nog steeds kan groeien. Er zit nog meer in mij dan ik tot nu toe heb laten zien. Verhalen zal ik gaan vertellen. Ik zal mijzelf verlossen van banden en remmingen uit fatsoen en gewoonte. Ik wil positief denken en mild zijn voor mezelf. Er is meer Mij.  Ik wil niet langer schuilen achter mijn veilige, lieve glimlach. Ik heb het recht om open en onbelemmerd te zijn!

Door economische omstandigheden werk ik sinds twee maanden minder uren. Pas nu ervaar ik  ruimte en tijd die ik “over” heb. Ik kom tot rust en gun mezelf deze tijd. Tijd om tot mezelf te komen, om te schrijven en meer tijd met mijn ouders door te brengen. Tijd om op een gewone werkdag met hond naar het bos te gaan. Waar wil jij meer tijd voor maken?

Ik heb deze maand meegedaan met de Valentijnsschrijfwedstrijd “Digitale liefde” van Schrijven Online. De opdracht was:
Schrijf een verhaal, gedicht of essay (vorm is geheel vrij) van maximaal 500 woorden rond het thema ‘Digitale liefde’.

Ik heb niet gewonnen. Ik heb genoten van het proces om tot het verhaal te komen en ben zelf tevreden over het resultaat. Daarom hieronder mijn inzending:

Voldaan zit Eva in haar stoel in het vliegtuig terug naar New York. Ze heeft het weer volbracht. Nu mag ze rusten en nagenieten van de afgelopen week. Alle dagen van de week zijn gevuld geweest met  vriendschap, aandacht, gesprekken, veel emotie, melancholiek en liefde. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Het is goed geweest. Morgen mag ze weer werken, weer met twee benen op de grond staan en haar ondernemers-mind aan. Dan staat ze weer strak aan de leiding. Haar bedrijf floreert en haar passie is onverminderd. Daar geniet ze van, daar leeft ze voor. Samen met haar medewerkers laat ze Global Mind Digitals stapje voor stapje groeien en beter worden.  Steeds meer mensen en bedrijven weten hen te vinden online. Zij doet er veel voor om de uitstraling van het bedrijf en met name de website te optimaliseren. Zij leeft van haar bedrijf. Gelukkig ontvangt ze ook maandelijks een bedrag uit de levensverzekering van Valentijn. Hij is al zeven jaar dood. Ze pakt haar mobiel en kijkt naar de foto in haar WhatsApp galerij. Gisteren door haar gemaakt en verstuurt naar familie en vrienden van hen samen. Al zeven jaar doet ze dit. WhatsApp bestond toen net en fungeerde voor haar, de familie en de vrienden als “samenzijn” bij dit grote verlies.  Op de foto staat het witte houten kruis met de antraciet kleurige letters die zijn naam vormen op het horizontale deel. Op het langere verticale stuk staat in dezelfde kleur zijn geboortedatum, 07-01-1968 boven zijn naam. Onder Valentijn staat de sterfdatum, 14-02-2010. Valentijnsdag, zeven jaar geleden.  Met een klap van de autoband werd alles ineens anders. Hij was in één klap dood toen de auto de vangrail raakte, zij werd opgelapt in het ziekenhuis. En toen al kwam Johan in beeld. Eva sluit haar ogen en laat haar gedachten gaan. Johan was zo lief zijn laptop aan haar uit te lenen, zodat ze zaken kon regelen via internet.  De rouwkaart, de uitvaart, de bloemen, een plek op het kerkhof, slaapplekken voor vrienden uit New York en nog veel meer. Alles regelde ze online. Mails, sms berichten, WhatsApp, ze maakte er gretig gebruik van. Het schrijven van woorden ging haar makkelijker af dan het spreken. Haar brein was verdoofd en functioneerde niet snel genoeg om ad rem en vlot een gesprek te kunnen voeren. Typend op het toetsenbord kon ze haar woorden zorgvuldig kiezen of juist ongeremd laten stromen. Afhankelijk van haar stemming en publiek.

Eva denkt aan Johan. Dankbaarheid en rust overvallen haar. Wat houdt ze veel van die man!  Ze zet haar mobiel weer aan en werpt nog een blik op de foto. De kaars, de fles rode wijn met de roze drinkbekers staan op de kille granieten grafsteen.  De rode roos die ze uit het boeket van Johan heeft gehaald ligt vlak bij het kruis. Nadat deze foto is genomen schenkt ze wijn in de twee bekers om te proosten met Valentijn op hun Liefde en op het leven dat toch doorgaat.

14-02-2017

Vandaag is het een koude dag; vorst, sneeuw en plaatselijk ijzel. Ik wandel met de hond. Het is stil op straat. Op een plek tijdens de wandeling realiseer ik me dat het landschap er nu totaal anders uitziet dan bijvoorbeeld in de herfst, de lente en de zomer. Dat blijft mij aangenaam verrassen en inspireren. Hetzelfde pad, dezelfde plek, dezelfde struik, boom alles veranderd mee in het jaargetijde. En alles komt altijd terug. Je weet gewoon dat die blaadjes echt wel weer gaan komen. Dat is mooi. Nu lijkt alles even stil te staan. Alles mag even rusten en energie opdoen voor nieuwe groei en bloei. Ik voel me niet verdrietig, wel weemoedig en denk aan verlies. Aan verlies dat er nu nog niet is maar ongetwijfeld ooit gaat komen. Tijdens de wandeling ontstaat dit  in mijn gedachten:

Verstild landschap
Dode takken
Dode bladeren
Alles rust
Aan het oog onttrokken
Leeft het landschap voort
Onder de sneeuw, onder de grond
Ondanks de kou, dankzij de kou
Opladen voor een nieuwe start
Voorjaar, nieuw leven
Gevoed door wat ooit was

Verstild lichaam
Dood mens
Levende Ziel
Alles rust
Aan ons oog onttrokken
Leven de doden voort
Onder tranen, onder gemis
Ondanks verdriet, dankzij herinneringen
Blijft de dode in ons verhaal
Altijd, met een glimlach
Gevoed door wat ooit was

7-1-2017

Thomas Verbogt columnist/schrijver schrijft in de Speciale bijlage van De Gelderlander van 24-12-2016 over angst.  Zijn boeken en stukjes in de krant vindt ik inspirerend. Hij schrijft beeldend en met een lichte toon. Vaak met een melancholische glans. Ik kan erg genieten van zijn schrijfsels. De afgelopen kerstdagen kwam deze column steeds weer in mijn gedachten. Ik kan me aansluiten bij zijn woorden. Vandaag besloot ik er op mijn manier een samenvatting van te maken.

Angst is zinloos. Zoals bang zijn voor de last die je eventueel gaat ervaren als iets niet of juist wel lukt. We kunnen elkaar daarin helpen door vaker te zeggen; “Je hoeft niet bang te zijn, want ik zorg voor je”. Waarom praten mensen in de media al zolang over terreurdreiging. Wat is de functie daarvan? Angst zorgt voor zwaarte; je kunt je moeilijk bewegen. Je moet niet willen leven in de schaduw van een gebeurtenis. Ik wil dat het licht is, vol van licht en niet te zwaar alstublieft. Angst is zinloos. We kunnen er niets mee en de angst kan niets veroorzaken. Ja, waakzaamheid. Maar je kunt ook waakzaam zijn zonder angst. Je bant angst uit door te werken aan de kwaliteit van je leven. Door het leven te vieren. Door het leven nog zinvoller te maken.
Ik wil zo leven dat ik me ieder moment op het volgende moment verheug. Dit is de enige manier om angst uit je leven te bannen.
Blijf in beweging en zoek de ruimte waar je zoveel mogelijk van het leven kunt maken. Maak er het beste van! Dit is iets maken wat er nog niet was.
En zo maak je de angst belachelijk.

Aldus Thomas Verbogt.