Voor 2021 heb ik een niet-woord: EIGENLIJK.
Zonder Eigenlijk zeg ik precies waar ik (eigenlijk) werkelijk naar verlang. Door eigenlijk te gebruiken zwak ik af. Ik zwak mijn standpunt af, mijn droom, mijn voornemen. Eigenlijk wil ik het wel, maar misschien kan ik het wel niet, wil ik toch niet of lukt het niet. Eigenlijk is mijn ontsnappingsroute.
Mijn doel voor 2021 is het woord “eigenlijk” schrappen uit mijn systeem.

Mijn woord voor 2021 is EIGENWAARDE.
De ander neem ik altijd serieus. De ander vindt ik belangrijk. De ander wil ik tevreden stellen. Aardig wil ik zijn voor de ander.
Mijn uitdaging voor 2021 is mijzelf zien als héél waardevol. Toewijding aan mezelf. Ook ik ben het waard om op tijd te komen en me aan afspraken te houden met mezelf. Aardig zijn voor mijzelf. En wil ik iets? Luister ik daarna. Ik wil mezelf  behandelen als beste vriendin.

Verder blijf ik doorgaan met vaker mijn Stem laten horen. En mijn Adem laten stromen.

Gelukkig Nieuwjaar!

Josephine
31-12-2020

Na mijn zondagse ochtendwandeling ga ik in bad. Zalig! Het badschuim is roze, zacht en knisperend. Ik schep volop schuim in het kommetje van mijn beide handen aaneen en druk mijn neus erin. Ogen dicht. Ik ruik frisse ochtenddauw ergens op een bergweide in Zwitserland. Nogmaals neem ik een schep uit het volle, knisperende schuim. Ogen dicht. Neus erin en ruiken! Zo intens fris en basic moet de ochtenddauw aan de rand van een Alpenweide ruiken! Als ik mijn ogen zou openen op deze plek dan zie ik het dal voor me, zachtgroen gras, beetje nat nog van de ochtendnevel. Rondom langs de randen van de weide kronkelt het paadje waarop ik straks weer naar beneden wandel. Op ooghoogte zie ik de bergrand van de Alpen en het zacht blauwe ochtendlicht in de verte. Kleine wolken drijven héél langzaam voorbij de bergtoppen.

Ik doe een scheutje groene badolie bij in het badschuim. Voor ‘rust en balans’ staat op het flesje. Met mijn hand roer ik de olie er een beetje door. Weer maak ik een kommetje van mijn beide handen. Schep door het schuim. Ogen dicht. Neus erin en ruiken! Ik ruik de aarde, rond, vol en basic.

Ik aard hier in het bad en … daar op de berg.

Fijne zondag,
Josephine, 3 mei 2020

Volgende week is het Pasen. Het wordt een anders dan anders Pasen. We moeten er samen wat van maken. Maar hoé dan samen in deze tijd van Corona crisis. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en gemis bij de sociale afstand regel die nu geldt.

Als de Margriet deze week op mijn deurmat ligt zie ik een roze hart op een zacht gele achtergrond als cover van het tijdschrift. In de bijbehorende column lees ik: “als je kind in een andere stad woont en daar voorlopig blijft”. Nou dat is mijn/ons verhaal. Het hart van Margriet heb ik  voor het raam gehangen. Als hart onder de riem voor alle mensen die  nu niet samen kunnen zijn. En voor ons zelf.  Niet bij elkaar, wel met elkaar.

Fijne Pasen!
Josephine 10-4-2020

Het is zondag 2 juni 2019 en 31 graden. Gelukkig is er wind. Ik zit thuis met een kop koffie in de schaduw van bomen. Zo juist  2 rode aardbeien geoogst van eigen planten in de stenen potten aan de rand van het grasveld. Heerlijk zoet!  Ik ben blij met de wind die mijn haren alle kanten opblaast. Ik hoor het zoeven van de wieken van de windmolens verder op. Het zijn zware slagen die ik hoor. Zware diepe klappen slaan gaten in de luchtstroom.  Ik hoor ze niet elke dag. Vandaag wel.

Mama moet wel wennen aan de nieuwe woonplek waar ze nu woont – zegt ze vanmorgen. De ingang is anders. De keuken is niet de hare, lijkt van iemand anders. Dat heb ik sinds ik ziek ben – zegt ze – dat ik moet wennen aan waar ik nu woon…Ze woont al 20 jaar in dit huis, samen met papa. Tegen papa heeft ze dit al vaker gezegd. Tegen mij nu voor het eerst. Mama raakt verloren in de tijd en in haar omgeving. Ik zie in haar ogen de twijfel en het niet begrijpen. Verbindingen worden vernietigd in haar brein. Subtiele slagen zijn het. Al die kleine slagen samen maken gaten in haar denken en doen. Als zware diepe klappen. Ik zie ze niet elke dag. Vandaag wel.

Het is vandaag de laatste dag van November 2018. Ik heb deze maand nog geen column, verhaal, quote, afbeelding of stuk tekst geplaatst op mijn website www.stroomlijnen.com.

Daar baal ik van. Het is nu 23.21 uur. Ik heb nog ruim een half uur om iets te publiceren, zodat het archief november 2018 vermeldt!  Wat een suffe reden, ik weet het! Maar goed, dat is wel de reden dat ik nu nog zit te typen. Het is vrijdagavond, glaasje wijn erbij; het is te doen hoor!

Ik baal ervan omdat ik momenteel niet productief ben met publiceer-baar schrijven. En dat “momenteel” is al wel even. Ik schrijf wel. Elke dag. Creatief, dagboek, woorden van mijn hart en woorden die mij inspireren. Ik lees ook, elke dag. En toch is er steeds dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt – vaak roept – ga nou zitten en schrijf. Elke dag keuzes maken….wat doe ik?

30-11-2018