Al een paar weken hangt de griep rond in ons huis. Eerst 1 gezinslid, toen nog 1 en nu weer 1. Oma brengt haar eigen gemaakte tomatensoep die vooral onze jongste zoon heerlijk vindt. Als klein kind en nu als puber van bijna 18 :).Heerlijk nostalgisch…. Waar oma’s goed in zijn.
Deze week zag ik Thomas Acda op tv in het programma “24 uur met” van Theo Maassen. Vorig jaar heb ik het afscheidsconcert bezocht van Acda en de Munnik. Ik luister graag naar hun muziek. Hun derde studioalbum is “hier zijn” van het jaar 2000. Dit was voor mij de eerste kennismaking met hun geluid. Deze cd heb ik grijs gedraaid 😉
Tijdens het tv programma zegt Thomas over deze cd dat hij toen lag te slapen of zo. Hij kreeg het allemaal niet meer zo mee. De eerste 2 albums waren nieuw en succesvol. Verwachtingen en dat succes begonnen mee te spelen. En ook andere dingen in het leven.
Nou ik voelde me wel een beetje… ik weet niet, teleurgesteld of zo. Dat hij daar niet zijn hele ziel en zaligheid in had gelegd! Juist in deze cd die voor mij lange tijd dagelijks geluid was. Ik luister nog steeds graag naar hun muziek. Nu meestal via Spotify.
Ik denk dat iedere vrouw dit wel herkent; je bent onderweg, zit ergens op een terras of bent aan het shoppen en je moet naar toilet. Je gaat bepakt en bezakt een meestal krappe ruimte binnen, genaamd de damestoilet. Dan is het toch handig om je handen en sommige delen van je lichaam vrij te hebben…..Al je spullen zet je dan op de grond. Ergens anders kan niet. Inclusief je schoudertas. Vaak zitten er dingen in deze tas die je nodig hebt in deze sanitaire ruimte. Op dat moment is het zo fijn om je schoudertas op te kunnen hangen aan een haak aan de binnenkant van de deur. Je handen heb je vrij en je kunt gemakkelijk bij de inhoud van je schoudertas. Ideaal! Bovendien hygiënisch. De onderkant van je tas blijft schoner.
In Nederland is zo’n haak er meestal niet. Op vakantie heb ik zo’n haak wel vaak gezien. Bijvoorbeeld in Praag trof ik op iedere toilet die ik bezocht een haak aan de binnenkant van de deur aan. Zo fijn! en handig om de schoudertas aan te hangen. Of je jas, sjaal, andere tassen, noem maar op.
Daarom pleit ik voor een haak aan de binnenkant van de deur op alle damestoiletten in openbare gelegenheden in Nederland. Kleine investering, klein klusje, maar zo simpel en groot gemak voor de bezoeker!
Dit weekend zijn wij in Sanadome Nijmegen. Lekker badderen en bubbelen. Het hotel is prima; mooie kamer, goed bed, ruime badkamer, gratis Wifi en Films on Demand! Inclusief uitgebreid ontbijt en tegen betaling een diner. Kortom quality time voor ons samen. Het Spa gedeelte is kleiner dan ik had verwacht. Wel heerlijk water en mooie baden. Buiten zwemmen met een stoomlaagje boven het bad is heerlijk! Watervallen en een stroomversnelling maken het compleet. Heerlijk 2 dagen zonder horloge. Ik moet niets, alleen op tijd wat eten en drinken. Verder doe ik een beetje zwemmen, zitten en bubbelen in baden met water van 32, 35 of 37 graden, beetje weken, mijmeren, lezen. Echt relaxen.
Het enige minpuntje zijn de ligbedden en stoelen. Niet één vrij! Allemaal gereserveerd met behulp van een handdoek. Urenlang geen mens te zien. Wel handdoeken. Mensen claimen een stoel. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Terwijl ik, voor mijn gevoel, ook betaal voor een ligstoel om het Wellness-plaatje compleet te maken. Ik vraag uiteindelijk een medewerkster om 2 stoelen. Zij lacht verontschuldigend en zegt; “ja die klacht horen wij wel vaker. Als je lange tijd niemand hebt gezien op een stoel dan kan je het beste gewoon de handdoek eraf halen en daar gaan zitten.” Oké, ik denk dan juist; als er lange tijd niemand is geweest, des te sneller komt zo iemand. Maar goed, dit advies hebben we opgevolgd. Zit eerst niet echt prettig. Je voelt je toch een beetje asociaal. Terwijl wij liggen komen er veel mensen voorbij die ook een lege plek zoeken, maar niet vinden. Teleurgesteld lopen ze verder. In de tijd dat wij daar zitten komt er in de hele rij stoelen rondom ons niemand zitten! Onvoorstelbaar.
Ik stel een aanpassing voor. Een nieuwe regel: Iedereen legt zijn/haar handdoek in een schap of hangt deze aan een haak. Pas op het moment dat je echt wil gaan zitten, lezen, rusten, slapen dan pak je je handdoek en loop je naar een vrij ligbed of stoel. Die zijn er dan genoeg. Het merendeel van de mensen is andere dingen aan het doen. Dus je handdoek is alleen in die stoel als jezelf ook in die stoel bent! Ga je weer zwemmen, iets eten, toiletbezoek of voor een behandeling dan neem je je handdoek weer mee en legt deze terug op het schap of hangt deze weer aan een haak. Zo maak je plaats voor een ander. Op deze manier heeft iedereen een leuke relaxte dag!
Ik mag met 2 zonen naar de Ikea. Ik zit op de achterbank. Zij zitten voorin. Ik luister naar hun gesprek en ontspan. Het gesprek gaat over de auto, het schakelen, de rijlessen, het rijden en auto’s in het algemeen, andere weggebruikers en over muziek. Zoon van 20 rijdt. Zoon van 17 zit ernaast. Hij regelt de muziek; Slayer gaat aan. De parkeergarage is even beetje eng voor de beginnende chauffeur, maar zie hij draait prima in en parkeert keurig op de bovenste verdieping :). Weer een ervaring rijker!
Op de terugweg zit ik voorin naast zoon van 17. Ik ben zijn coach. Hij rijdt gretig en enthousiast. Eindelijk is het zijn beurt! Via de parkeergarage, de McDrive, de parkeerplaats en de snelweg brengt hij ons veilig thuis. Achterwaarts parkeert hij de auto op ons oprit. Easy! “Dat laadt wat makkelijker uit” zegt hij. Wat ben ik trots op die jongens!
Trio Giphart & Chabot. Wat zijn ze goed! De voorstelling is echt oké. Juist de verschillen tussen de twee schrijvers zorgt voor een boeiende avond. Giphart rustig, serieus, duidelijk omschrijvend. Chabot druk, snel pratend, een vloedgolf aan woorden. Geniaal hoor! Hoe doet hij dat? Hilarisch af en toe. De heren voelen en vullen elkaar goed aan. De mix is goed gekozen. Ook Bril en Zwagerman komen ter sprake. Als vrienden en inspiratiebronnen.
Op een grijze zaterdagavond zijn we op zoek gegaan naar het theater in Eibergen. Het kost enige tijd om uit te vinden waar het ligt. Het dorp ligt er nogal stil bij. Een groepje jongeren voor een café wijzen ons dat we op de goede weg zijn. Nog verder rechtdoor en dan links aanhouden…. Nou ja we hebben de ingang gevonden. Het gebouw en de zaal zijn best mooi. Er zijn veel vrijwilligers, vooral oudere dames, die alles runnen. Ze zijn in het zwart gekleed. Ik denk voor de herkenbaarheid. Onderling hebben ze veel te bespreken en hebben ze het gezellig. Ze zijn wel serieus in hun taak en volgen de regels en controleren of het aantal muntjes past bij de ontvangen euro’s. Als iedereen op zijn plek zit in de zaal geeft de enige mannelijke vrijwilliger een teken aan de geluid- en lichtman dat hij beginnen kan. Geweldig! Zachtjes doet de man (gekleed in een zwart pak) de deur dicht.
Bij mij zijn vooral de persoonlijke verhalen blijven hangen; Giphart over zijn zoon die bij geboorte al ziek was en Chabot over de tumor in zijn hoofd. De les die we krijgen over het vormen van beelden als je leest is interessant en interactief. Iedereen heeft zijn eigen plaatje, zijn eigen fantasie. Je brein wordt creatief gestimuleerd als je leest. Anders dan bijvoorbeeld bij film. De tip van Giphart dat het sleutelwoord zo ver mogelijk achter in de zin moet zitten heb ik opgeslagen in mijn snel kladblok op mijn mobiel. Dus het woord waar het echt omgaat, waar de emotie inzit, zo laat mogelijk noemen….
Ik heb een wens. Niet iedere dag, maar af en toe. Ik wil een kookhulp. Een poetshulp hoeft niet, dat doe ik zelf wel. Verstand op nul; opruimen, stoffen, stofzuigen, ramen zemen. Vindt ik allemaal niet erg om te doen. Even flink de handen uit de mouwen en mijn lichaam voelt na deze arbeid altijd veel beter dan na een ochtend zitten op kantoor.
Maar dan komt De vraag van vandaag (en iedere dag): wat eten we? Meestal door één van de kinderen uitgesproken. Terloops. Als hij toch toevallig door de keuken komt. Soms weet ik het antwoord. Soms ook niet. Dan duik ik de vriezer in om te zien wat er nog is en wat “we” daar van kunnen maken. Meestal is het “ik” die er wat van maak.
Koken is niet echt mijn hobby. Ik vind het niet echt erg. Maar ook niet echt leuk. Door jaren doen kan ik inmiddels wel koken hoor, soms zelf best lekker. Elke dag krijgen we wat binnen en meestal is de meerderheid tevreden.
Echter, liever wil ik de tijd die “het koken” vraagt gebruiken voor andere dingen. Zoals net nog even dat ene klusje afmaken, of uitrusten met een boek of even tv kijken of even achter mijn laptop of nog even een kopje koffie drinken of nog even op de fiets naar het dorp. Zo kan ik nog wel even doorgaan met mogelijkheden. Maar ja, het gezin heeft om half 6 honger en als vanzelf komt iedereen in de keuken met de vraag: “Hoe laat is het eten klaar?” Of “Is het eten al klaar?”.
Bestaat dit fenomeen eigenlijk? Een kookhulp. Die dan iedere werkdag om 16.00 uur komt. Het liefst met een tas verse producten van de supermarkt. Die dan het aanrecht opruimt en begint met koken. Die vervolgens zorgt dat het eten om 17.30 uur op tafel staat. En dan naar huis gaat. Opruimen hoeft niet. Dat doe ik zelf wel, na het eten. Wel graag variatie in het menu. Dus elke dag iets anders koken, zodat we alle noodzakelijke vitamines en mineralen binnen krijgen. Favorieten van ons mogen vaker gekookt worden!
Mijn kerstengeltjes hebben het dit jaar weer gered! Even wist ik niet zeker of ze dit jaar weer in de boom zouden komen. Maar gelukkig, ze hangen weer! Op een goed zichtbare, hoge plek. Zonder deze engeltjes is kerst voor mij niet compleet. Jaren geleden heb ik ze gekocht, twee witte engeltjes, de 1 hangend onder een maan, de ander hangt onder een ster. Ze zijn zo mooi, lief en teer. Bijzonder vindt ik die ster en maan; de hemellichamen die iedere avond schitteren hoog in de lucht. Als een prachtig schouwspel verschijnen ze elke avond weer, steeds anders.
De sterren en de maan zijn voor iedereen dezelfde. Ze maken geen onderscheidt in rang of stand, arm of rijk. Iedereen die wil kan er van genieten. Mij geeft het rust en verwondering.
Deze Engeltjes waken over ons. Dat gevoel heb ik. Niet dat ik veel engelen in huis wil hebben hoor. Maar deze kerstengeltjes houden een oogje in het zeil. Voor mijn gezin. Dat is wat ik denk en hoop…..
Van mijn vader heb ik ooit een engel gekregen als sinterklaas-cadeau. Geen dure, maar wel een mooie. Die hangt al 25 jaar boven mijn voordeur. Ik denk er niet aan om die weg te halen. Die engel voelt voor mij als bescherming tegen kwade dingen.
Fijne Kerst 2015
17 oktober 1990 – 17 oktober 2015 25 jaar Getrouwd.
Wat gaat het snel. We leven Het Leven, elke dag, week, jaar. En dan als ik een keer met mijn ogen knipper zijn we 25 jaar verder! Kijkend naar de foto’s van toen zie ik veel veranderingen. Wat waren we jong en naïef. We dachten volwassen en verstandig te zijn en “alles” te weten. Iedereen is nu ouder geworden en sommige van de toen aanwezigen zijn er niet meer.
Als gezin hebben we stilgestaan bij deze dag. Er zijn foto’s gemaakt op 2 plekken in de natuur waar we toen, in de herfst van 1990 ook hebben gestaan. Toen met ons tweeën. Nu samen met de kinderen en de hond. ’s Avonds komen familie en vrienden bij ons thuis om te proosten en herinneringen op te halen. Ik ben dankbaar voor de mensen die dichtbij ons staan en zo trots en blij met onze kinderen! Mijn mannetje ben ik ook dankbaar. Mijn gevoel van “thuis zijn” bij hem wordt heel mooi beschreven in het lied “Avond” van Boudewijn de Groot. Met muziek erbij, nog mooier….
Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed.
Hand in hand naar buiten kijken waar de regen valt.
Ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
en ik ken je diepste angst.
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.
En als je ’s morgens opstaat ben ik bij je
en misschien heb ik al thee gezet.
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
en als het regent gaan we terug in bed.
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd,
ik zie het licht door de gordijnen en ik weet:
het verleden geeft geen zekerheid.
Want je kunt niets zeker weten…
Ik doe de lichten uit en de kamer wordt nu donker,
een straatlantaarn buiten geeft wat licht.
En de dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen,
de stoelen staan te wachten op het ontbijt.
En morgen word ik wakker met de geur van brood en honing,
de glans van het gouden zonlicht in jouw haar.
En de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten,
vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel.
Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn zonder jou.
En je kunt niets zeker weten, want alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.
Ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.
En je kunt niets zeker weten…
“Ik geloof dat dingen gebeuren die moeten gebeuren.”
(Frank Lammers in De Gelderlander 19-9-2015)
Er was een tijd dat ik dit gevoel ook héél sterk had. Dingen kwamen op een tijd, een moment dat het nodig was. Zoals een baan, een opleiding, een vriend, een huis, etc. Je wilde het dan zó graag en wist echt niet wat je anders moest doen. Zo’n gevoel van wanhoop; zal het dan echt nooit gebeuren!? En juist dan kwam er iets of iemand op je pad. Ik hoop dat het bij iedereen zo werkt! Vooral bij pubers die alles nog moeten meemaken en ontdekken. En die tijden kennen van grote onzekerheid.
