Zoals ik eerder schreef heb ik mee gedaan aan de “Schrijf de Blues” Schrijfchallenge door Nanda Huneman van 1-1-2018 tot en met 15-1-2018.
Mijn favoriete opdracht is Les 10. De opdracht was een imitatio schrijven. Hierbij gebruik je de structuur van een gedicht om zelf een gedicht te schrijven. Je neemt een aantal beginzinnen en schrijft daarop door. Zo maakte ik mijn eigen versie van De Reis (The Journey van Mary Oliver).

Een week nadat ik deze imitatio heb geschreven lees ik het na in mijn notitieboekje. Wat mooi, goed, knap en ontroerend!  Het geeft goed mijn gevoel weer op die dag en over het specifieke onderwerp. Ik heb mezelf aangenaam verrast; dat ik zoiets moois heb gemaakt!

Ik wil mijn eigen versie van De Reis graag met jullie delen. Het is heel persoonlijk.

De Reis.
Op een dag wist ik wat ik moest doen en begon als redding voor mezelf met logopedie. Erkennen dat ik stotter. Laat vallen mijn perfecte plaatje. Het is er, ik heb geen keus. Zó ben ik. Stop met verstoppen.

Ofschoon de stemmen om mij heen hun slechte raad bleven schreeuwen: “Wees lief, wees aardig, dan is iedereen tevree. Praat altijd vloeiend, dan is iedereen trots en dan…, alleen dán, heb jij het goed gedaan!”

Het was al laat genoeg en de nacht was wild en de weg lag vol gaten en hobbels. Soms een kei, veel vaker takken. Kleine takjes lagen overal. De wind verplaatst en verdeeld. De bladeren zijn weg. Het hout is dood. Het ligt en verplaatst en is niet te zien in het donker. 

Maar stukje bij beetje, als de vorst uit de grond is en de losse takken zijn gesprokkeld en verbrandt op het kampvuur, zie ik knoppen aan de bomen, bloesem aan de struiken, bloeiende bollen en overvalt mij die gave, die kracht – ondergronds, onderhuids- staat nooit stil. Natuur en Mens voedt zich aan energie en zon ook als alles lijkt te rusten.

En er klonk een nieuwe stem, die ik langzaam herkende als mijn eigen stem. Soms een hakkel, altijd oprecht en gemeend. Mijn eigen volle, geaarde stem. Ontroerd voel ik de ruimte; Adem in en uitademend stroomlijn ik mijn gedachten. Mijn rol en ik worden 1. Wijsheid heb ik gesprokkeld al de jaren dat ik leef.

Terwijl ik steeds dieper de wereld binnen beende, vastbesloten om mijn wijsheid te delen, kracht te laten zien, hoop ik zo dat ik het Durf. Durf,  doe, neem nu – nu is het moment – de verantwoordelijkheid over Jouw Leven. Het enige leven dat je hebt. Het enige Leven dat jij redden kan en helen kan.

Geloof – Straal Licht – Sta Recht

10-1-2018

Museum More in Gorssel 17 oktober 2017.  Onze trouwdag. 27 Jaar geleden zeiden wij Ja tegen elkaar.  Tot op heden hebben wij ons niet vergist. Gaat niet altijd vanzelf, kost inzet van ons allebei. Ben trots en gelukkig met het leven in ons gezin; 3 jongens en 1 hond. Onze woonplek is aan verandering toe; daartoe hebben wij stappen gezet. Wordt vervolgd.

Meestal doen wij iets leuks, vaak iets cultureels of gastronomisch op deze datum. Ik wil al langer een keer naar Museum More in Gorssel. Vandaag gaan we. Samen.
Inclusief lunch in het restaurant. Zo’n uitje vindt ik genieten. Tijd en aandacht voor elkaar. De schoonheid van het gebouw, de schilderijen en de omgeving.

Er hangen mooie kunstwerken, oa. van Berserik. Ik ben het meest getroffen door een relatief klein werk. Zo teer, iel met  een delicate uitstraling.  Je proeft de sfeer van ingetogenheid, schoonheid, mysterie en realiteit. Het gaat om het raam en de vaas met takken. De omlijsting is sober, gewoontjes, een blik op het gewone harde leven. Maar de hoop en ontroering spreekt uit hoe de schilder het raam en de vaas met takken en groene blaadjes aan ons toont.

Middagzon 1987 van Berserik; zo heet het schilderijtje in Museum More te Gorssel.
Ik kan er niet van wegkomen. Kijk en kijk. Loop verder, loop naar de volgende zaal. Ga nog eens terug, zoek het beeldschone, kwetsbare, naakte schilderijtje weer op en maak onderstaande foto. Mooi in al haar eenvoud. Zonlicht dat een glinstering geeft aan de tere groene blaadjes aan de tak in de glazen pot op het oude tafeltje voor het raam. Die gordijnen hangen er al langer…
Het hele schilderijtje ademt verwachting, liefde en aandacht, door natuurlijke vormen en kleuren. Doordat de zon van achteren op de tak schijnt, zie je de dunne, fragiele lijntjes; de aderen van de zachtgroene blaadjes aan de tak. Hoe de zon erop schijnt bepaald wat en hoe je het groen ziet, welke kleur nuance het krijgt.

Zo wil ik schrijven! Zoals de schilder hier de schoonheid toont en de sfeer neerzet…Kijk, zó, precies zó…  wil ik een verhaal schrijven. Zo licht en delicaat aangestipt, dat de lezer geraakt wordt door hetgeen niet gezegd wordt, maar waarvan je weet-proeft dat het er is, dat het speelt. Want daarom, alleen daarom is het verhaal (of de afbeelding)  zoals het is. Als ik dat kan…o dan, ben ik goed.

Net als die glazen vaas met takken. Schittert in zijn omgeving en toch zo eenvoudig. Je voelt de charme van de takken in de vaas. Verrukt; O, wat mooi! Met aandacht geplukt en daar neergezet om sfeer te brengen en te geven aan de mens die daarvoor openstaat. Als je het geluk hebt bij toeval daar te zijn, de schoonheid te mogen aanschouwen, dan ben je bevoorrecht. Het maakt je rijker. Zo wil ik een verhaal neerzetten.

Zo wil ik schrijven. Mensen mogen het aanschouwen, bij toeval of bewust. Mensen mogen hun eigen beleving er op los laten. Elke lezer ervaart en belicht het verhaal anders. Als de gevoeligheid, teerheid, verfijndheid maar overkomt. Steeds anders. Als ze maar even geraakt zijn; O, wat een sfeer. Prachtig.

Ps. de foto is schuin van boven genomen anders kreeg ik de kleuren niet goed. In werkelijkheid is het schilderij veel mooier. Een plaatje!

Dinsdag na Blue Monday 16-01-2018.

Geen video opdracht meer of een afspraak voor een webinar. Heel kaal. Ik mis het. Ik verheug me nog wel op het maken van de collage opdracht van Dag 14. Dag 13 was ik jarig. Die dag heb ik niet gezeten om te schrijven. De opdracht van Dag 13 heb ik gemaakt op Dag 14. Dag 15 was de live webinar. Dus Dag 14 moest even wachten. De video heb ik al wel 2 keer gezien. Nanda’s woorden en invalshoeken zijn fijn en inspirerend. Het geeft zin in aan de slag gaan met Schrijven. Ik heb zó ontzettend fijn en veel geschreven de eerste 14 dagen van 2018! Echt waar. Elke dag deed ik het. Meestal ’s avonds na het zit-uurtje op de bank na het avondeten. Eén uur was zó voorbij als ik zat. Vanaf Dag 3 verheugde ik mij gewoon op dat moment. Lekker rustig naar boven, op de studeerkamer, oortjes in. Geen afleiding van kinderen, man, hond, klusjes. Focus en aandacht voor de pen en het schrift. De video inspireerde. Nanda heeft een aangename stem. Leuk hoe elke dag de setting anders was en de opdracht ook. Soms luisterde ik ’s middags de video en dacht alvast na over de opdracht. ’s Avonds de timer op 15 minuten en dan stroomden de woorden als vanzelf op het papier. Een fijne ervaring. Mijn geest opende luikjes, gedachten gaven dingen bloot die ik zelf al een soort van vergeten was. Ik mag straks teruglezen voor de opdracht van Dag 14. Ik denk/weet nu al dat ik aangenaam verrast zal zijn welk een wijsheid en inzicht ik opgeschreven heb. Qua schrijfstijl schrijf ik beschouwend, vertellend wat ik gedaan heb – hum- dat lees niet boeiend; wil ik anders gaan doen. Ik zelf als hoofdrolspeler in mijn verhalen! Dat wordt de uitdaging voor mij.

Ik voel mij goed bij dagelijks schrijven. Ik verzamel nu, en al een paar jaar  materiaal voor een boek. Ik lees veel. Ik ben goed bezig. Nu Actie! DOEN. Geen slappe hap meer. Ik ben het waard. De wereld wacht op mijn verhaal. Zekers.

Om verder te gaan in de schrijf flow heb ik het boek van Nanda Huneman “Spelen met je leven” aangeschaft van verjaardagsgeld 🙂

Ik heb meegedaan aan de  “Schrijf de Blues” Schrijfchallenge  door Nanda Huneman
van 1-1-2018 tot en met 15-1-2018;  Blue Monday.

Ik heb eerst een nieuwe Stabilo balpen gekocht. Schrijft fijn, is iets grover/groter tussen mijn vingers. Ligt stevig in de hand. Krijg geen kramp meer bij langer schrijven. Leuk detail; hij schrijft groen. Haha kwam ik bij gebruik achter. Voor mijn Stabilo easy original heb ik nieuwe vullingen gekocht, dacht dat die altijd blauw waren. Thuis schreef de pen ineens paars! Haha, weer een verrassing.

Wat heeft “Schrijf de Blues” mij gebracht?

Een goed begin van 2018!
Het was fijn om te doen. Wetende dat het 15 dagen zijn. Elke dag een kwartier blokken in je agenda. Dat was dé tip voor mij waardoor ik dacht/wist: dat kan ik! Dat lukt. En het was ontzettend Fijn. Het kostte mij totaal geen moeite om een halfuur te gaan zitten. Video te kijken en luisteren en dan de opdracht te doen. Timer op 12 minuten. Meestal ’s avonds. Ik schreef hierdoor meer en vaker dan anders. De opdracht van de dag bleef spelen in mijn hoofd. Vaak schreef ik er de volgende dag nog 10 minuten over.
Vanaf Dag 3 verheugde ik mij op de video en het schrijfmoment. Toen begon het al Goed te voelen. Tijd voor mezelf, rustig op de studeerkamer, oortjes in, geen afleiding. Mijn pen, met paarse inkt, bewoog onophoudelijk over het papier. Woorden, zinnen verschenen in mijn notitieboek. Pagina’s vulden zich. Ik voelde mij er goed bij. In de loop van de eerste week voelde ik me opgeruimder en goed gemutst. Er is een stuk in mij dat opleefde, opveerde. Een plek ergens in mijn buik dat ruimer, zachter, lichter, draaglijker voelde. Ik kon vaker ontspanning voelen rond mijn middenrif. Ik heb zoveel te vertellen. Door elke dag te schrijven geef ik mijzelf eindelijk toestemming om te gaan zitten schrijven. Kost geen elke moeite! Soms denk ik langer na over de schrijfopdracht. Elke video heeft een andere sfeer, een andere ingang; gedachten-gang. Nanda vertelt aangenaam. Fijn. Ik krijg goede zin van haar presentaties. Down-to-earth en niet belerend. Ze klinkt beslist niet als de strenge schooljuf en op-tijd-inleveren muts. Daar heb ik ook geen zin in. Nanda geeft hoop en aanzetten.

Ik ben 2018 Goed begonnen! Ik ben trots op mij omdat ik het elke dag gedaan heb. Voor mij is de Schrijf-challenge geslaagd en meer. Ik ben blij ervaren te hebben dat elke dag 15 minuten schrijven écht werkt! Dankjewel Nanda.

Voor mij is 2018 het jaar van:

– Schrijfcursus volgen bij schrijvenonline.org
– Creatief Dagboek Schrijven
–  Mediteren
–  Ademhalingsoefeningen
–  Optimaliseren van mijn website Stroomlijnen.com. O.a. met tags, widgets en onderwerpen. Inhoudelijk wil ik ook praktische teksten gaan schrijven over Doelmatig Organiseren. De vorm en de inhoud wil ik zodanig aanpassen dat het beter past bij de naam van mijn site.
– Woorden: Licht en Roze (komen al een tijdje steeds naar voren.)
– Verhuizen.

Mijn doel voor 2018 met dit alles: “iets” in beweging zetten. Zichtbaar en Onzichtbaar.
Mijn woord voor 2018 is BEWEGING.
Ik wil mij meer gaan verdiepen in het schrijven, het mediteren en het gebruik van kleur.
Ik wil doorgaan met zorgen voor mij. Langzaam valt alles een beetje op zijn plek. Allerlei losse lijnen gaan één geheel vormen. Losse draden maken een web en haken in elkaar. Ik zie en voel overlappingen, herkenningspunten, verdeelpunten en verlengstukken. Mijn persoonlijke groei krijgt steeds meer lucht, meer ruimte. Ik kan het zover oprekken als ik wil en aankan. Soms zie en voel ik een mooi patroon verschijnen in mijn denkbeeldige persoonlijke wereld. Sommige vlakken kleuren al mooi roze, geel, lila, rood, lichtblauw. Ik voel nu al de rust en het inzicht dat het niet erg is als ik wat lijnen mis, nooit invul of los laat hangen. Ik bepaal. ik ben de regisseur van dit levenswerk. Fascinerend deze weg door mijn persoonlijke belevingswereld. Er is nog veel te ontdekken. Heel Fijn!

ALLE GOEDS VOOR 2018!

Liefs, Josephine

Voor mij is 2017 het jaar van:
– de Sjalot
– de Rode Ui
– Huis in Verkoop
– Introvert zijn

Wat de Sjalot en de Rode Ui betreft: Heerlijk! Pas dit jaar heb ik de smaak van beide ontdekt. Heerlijk met bladspinazie en een teentje knoflook bijvoorbeeld. Of met prei, paprika, courgette en kip in de wok.

Ons huis staat nu 8 maanden te koop. Na 27 jaar op deze plek willen we iets anders. Vrijstaand op een fijne plek, gewoon een fijn huis. Waar we terecht komen weten we nog niet. Eerst ons huis verkopen. De herinneringen aan dit huis blijven altijd bij mij. Het gevoel van onze kinderen, die hier opgroeiden van baby naar puber en daar voorbij. Het voelt zo intens dierbaar en dankbaar dat het kon op dit adres. Voordat het te-koop-bord in de tuin kwam heb ik in gedachten al afscheid genomen van deze plek en dit huis dat mij geborgenheid en veiligheid heeft geboden. Nu ben ik benieuwd en nieuwsgierig naar het huis waar onze toekomst zich verder zal ontvouwen. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Wellicht is het universum al voor ons aan het werk! Ik hoop het.

Het begrip “Introvert zijn” kwam op mijn pad. Ik heb nooit beseft dat al mijn inspanningen en gedragingen voortkomen uit het feit dat ik niet aan de extraverte norm voldoe. Tel daarbij mijn aanleg voor stotteren op …De perfecte voedingsbodem voor onzekerheid  en een mega grote innerlijke criticus. De spanning in sociale gebeurtenissen en het telkens falen in mijn beleving maakte dat ik steeds stiller werd en  mijzelf niet liet zien. Ik kreeg daar last van. Ik ben heel trots op mezelf -nu, achteraf-  en blij dat ik in 2016 de stap heb gezet om te kiezen voor mezelf. Te beginnen met logopedie en door te gaan met Persoonlijk Groeien. Ik word steeds wijzer en heler.  Mijn gedachten bepalen mijn handelen weet ik nu. Fijner, completer leven is een proces in werking.

Vrede Vinden in dat wat er Altijd is
Je verzoenen met wie je bent
Zo zie je jezelf staan…
Dit is alles.

Ik wandel op een mistige Herfst-ochtend een rondje van zo’n 7 kilometer over plattelandsweggetjes. Het is stil. Ik ben zo even gepasseerd door een viertal wielrenners; allemaal in hetzelfde tenue. Als ik verder kijk over de weilanden zie ik de mist hangen boven het grasland. Dichterbij hangen de spinnenwebben in de lage braamstruiken langs de sloot. Elk web-draadje is omhult met vochtig mist. Ik zie heel veel van deze kunstwerkjes in het gras, het riet en in de struiken. Ik loop verder, trappend op afgewaaide takken met blaadjes, vele eikels en eikel-dopjes. Ik kijk omhoog en zie één eikel hangen in de boom aan een tak, ingeklemd tussen veel gekartelde bladeren. Alsof de bladeren de eikel beschermen, vasthouden.

Ik stop en doe een paar stappen terug om naar de eikel te kijken. Ik maak een foto. Ter plekke denk ik filosofisch; deze eikel weet niet dat het gaat vallen en al helemaal niet wanneer! Deze eikel hangt daar gewoon te ZIJN. Niet wetend wat er gaat gebeuren en wanneer er iets gaat gebeuren. Ik weet het wel. Ook deze eikel zal op de grond gaan vallen. Met wind of regen. Nu hangt de eikel gewoon geduldig op zijn plek. Kon dat bij de mens nou ook maar zo zijn. Gewoon op je plek blijven, geen zorgen, geen weten, geen angst. Op de plek waar je bent zo goed als mogelijk ZIJN, genieten, de ander helpen, goed voor jezelf zorgen en bescherming accepteren van de ander. En dan op een dag is dat allemaal in één vlucht voorbij. Je hebt niets in de gaten. Ineens een zuchtje wind en je valt naar beneden. Daar waar al zo veel van je soortgenoten terecht zijn gekomen. Je hoeft niet meer te hangen. Je mag liggen, languit. Misschien heb je geluk en val je in het gras onder de boom, dan mag je heel lang blijven liggen. Misschien raapt iemand je op en kom je op een mooie Herfst-tafel te liggen. Of wordt je een poppetje met houten stokjes. Misschien word je plat gereden door autobanden. Je weet het niet. Je hebt er geen controle over. Je moet loslaten.

24-9-2017

Genieten!

Vandaag is het een warme dag in Augustus, één van de laatste weken van Augustus 2017. Mijn schrijfplek nu is met de laptop op de picknicktafel op het terras achter het huis. Vóór de opslaande deuren en vanuit de achterdeur kijk je nu tegen mijn rug aan. De schemering begint langzaam in te vallen. Het is 20.49 uur. Het lantaarn waxine lichtje, dat ik om 17.30 uur aan heb gedaan brandt nog. Ik wil dit moment gebruiken voor mijn schrijfbeoefening van vandaag. Mijn intentie is dit stukje in wording te gebruiken voor mijn blog/website. Waarom vandaag genieten is?  Onder andere door:

-Het weer; de zon; de temperatuur; het nog buiten kunnen zitten op deze kleurrijke, fijne plek. Op deze grond, die sinds September 1990 ons eigendom is. Dat is bijna 27 jaar! Ongelooflijk. De tijd neemt een loopje met ons.

-De rust en stilte in het huis en zelfs rondom ons huis.

-Gesport, op de fiets er naar toe om 8.30 uur. Zo’n twee uur later ben ik moe en zeer voldaan weer thuis. Koffie aangezet; 1 kopje mee naar boven; heerlijk douchen. Lunchen met het 2^e kopje koffie.

-Naar supermarkt; fijn rustig op dit tijdstip 12.30 uur.

-Zoon3 wandelt met hond tussen de middag.

-Even uitzending gemist kijken; een fijne serie die ik maandagavond vergeten was.

-Sopje maken om de keuken -na 2 weken-  weer eens helemaal af te nemen.

-Zie dat het “nog maar” 15.50 uur is. Nog mooi een uurtje tijd om met hond naar mijn ouders te lopen. Daar een kopje koffie te nemen. Pap doet vrijwilligerswerk; Mam mist aanspraak en is duidelijk minder mobiel en mopperig op het weer.

-Om 17.00 uur maak ik een makkelijke maaltijd klaar voor man en mijzelf.

-We kunnen om 17.20 uur buiten eten. Aan deze zelfde picknicktafel. Kaarsje aan. Twee borden gevuld met rösti met verse bladspinazie, teentje knoflook en een sjalot. Twee borden tegenover elkaar aan de tuintafel. Rustig buiten eten.

-Zoon2 is op vakantie. Zoon3 komt over een kwartier thuis van zijn bij/vakantiebaan.

-Nu buiten zitten om 20.58 uur. Theeglas voelt fijn aangenaam warm in mijn beide handen als ik voorzichtig een slok neem; thee met munt. Zalig.

Het leven is zo gek nog niet.

Het leven is niet altijd k u t

Ik Geniet.  Dit is HET nu. Ik BEN.

Ik ervaar rust en berusting nu. Dat dit het dus is.  Ik ben heel bewust nu hier. Ik zie de wolken boven me. Beetje donker, grijs, antracietgrijs tegen een licht grijze lucht. Door de bewolking hebben we heel vaak mooie luchten. Het troost mij altijd dat de lucht voor al ons mensen dezelfde is. Kijk ik vanavond naar de maan, dan is dat dezelfde maan die ook schijnt boven de kamer van zoon1 in Arnhem en het is dezelfde maan die schijnt boven de hotelkamer van zoon2 ergens in Polen. Iedereen, arm of rijk ziet dezelfde maan, de sterren, de hemel. Wij lopen op dezelfde aarde en zien dezelfde ruimte om ons heen.

Het is nu 21.15 uur en de duisternis valt. Het kaarsje brandt mooi. Het toetsenbord van mijn laptop heeft geen verlichting. Dat is nu lastig. Ik type op gevoel. Kan blindtypen hoor. Maar tekens en dergelijke zijn moeilijk blind te doen.

Dit was een fijn schrijfmoment.

23-8-2017