Mijn thema voor de zomer van 2019 is:
STORYTELLING
Mijn zin voor deze zomer is:
“HOE ZOMER HOE SLOMER” -Loesje-
Mijn kleur voor deze zomer is:
ROZE
Het is zondag 2 juni 2019 en 31 graden. Gelukkig is er wind. Ik zit thuis met een kop koffie in de schaduw van bomen. Zo juist 2 rode aardbeien geoogst van eigen planten in de stenen potten aan de rand van het grasveld. Heerlijk zoet! Ik ben blij met de wind die mijn haren alle kanten opblaast. Ik hoor het zoeven van de wieken van de windmolens verder op. Het zijn zware slagen die ik hoor. Zware diepe klappen slaan gaten in de luchtstroom. Ik hoor ze niet elke dag. Vandaag wel.
Mama moet wel wennen aan de nieuwe woonplek waar ze nu woont – zegt ze vanmorgen. De ingang is anders. De keuken is niet de hare, lijkt van iemand anders. Dat heb ik sinds ik ziek ben – zegt ze – dat ik moet wennen aan waar ik nu woon…Ze woont al 20 jaar in dit huis, samen met papa. Tegen papa heeft ze dit al vaker gezegd. Tegen mij nu voor het eerst. Mama raakt verloren in de tijd en in haar omgeving. Ik zie in haar ogen de twijfel en het niet begrijpen. Verbindingen worden vernietigd in haar brein. Subtiele slagen zijn het. Al die kleine slagen samen maken gaten in haar denken en doen. Als zware diepe klappen. Ik zie ze niet elke dag. Vandaag wel.
Van 8 april tot en met 15 april heb ik meegedaan met de Open je Hart Journal challenge van de Creative Writing Club. Wat was het een bijzondere week.
Super week – Open – Kwetsbaar – Krachtig – Veilige omgeving – Mooie inzichten – Delen.
Loslaten = Ruimte maken = Adem
Delen = Beweging = Acceptatie van mijn eigenheid
Zo Ben Ik.
Haar hand rust op mijn hand. Onze handen leiden een stompje kaars over de rits van mijn nieuwe bruine lederen schoudertas. Bewust moment. Onverwacht en fijn. Wij zijn één.
Ik ben bij mam op de koffie. Ik vertel over mijn nieuwe lederen tas. Dat het dezelfde kleur heeft als mijn nieuwe laarzen en dat ik er zo blij mee ben. Dat alleen de rits zo lastig gaat. Ik vraag of ze die kaars nog heeft van vroeger. Er lag altijd een stompje kaars in een plastic zakje in de deur van haar Singer naaimachine meubel. Regelmatig moest er een rits gesmeerd worden van een nieuwe jas of tas. Of van een vaak gewassen spijkerbroek of van een zelfgemaakte rok. Met het steeds kleiner wordende stukje kaars konden mam’s handen toveren. Als kind vond ik dat magisch. De rits liep na de “kaarsbehandeling” heel makkelijk. Mam weet precies welke kaars ik bedoel. Ze staat op, loopt de trap op naar boven en pakt het zakje op de strijkkamer. Ze geeft het aan mij. Ik haal het inmiddels vergeelde kaarsje uit het zakje en haal het over de lange rits van de tas. De kaars is hard. Er komt nauwelijks vet op de tandjes van de rits. Dan pakt mam mijn hand en terwijl haar handpalm en tanige vingers op de mijne rusten voel ik een stevige druk op de kaars en leidt zij onze handen met lange halen over de onwillige rits. Drie keer gaan we rustig heen en weer. Ik wil dat dit moment niet stopt. Ik wil haar hand blijven voelen op de mijne. Zij leidt…ik volg. Zoals het was en nu niet meer is. Met een spijtig gevoel blijft mijn hand leeg achter. Lang nadat het fysieke contact is gestopt voel ik nog haar mooie, lange, slanke, oude hand en vingers boven op de mijne. Wij samen één. Er was geen twijfel bij haar handelen. Dit kan ze! Ze doet de rits een paar keer open en dicht. Ze is nog niet tevreden en herhaalt de behandeling en daarna nog eens. Dan is ze tevreden. En ik ook.
Ik vraag of ik de kaars mee mag nemen om thuis ook mijn andere tassen een beurt te geven. Nou, dat mag met enige tegenzin. Het is haar kaars en hier in haar eigen huis weet ze waar die ligt en is ze het niet kwijt. Ik beloof stellig dat ik bij mijn volgende bezoek de kaars weer meeneem. Dank je mam. Even zag ik je weer zoals je vroeger was. Sterk en daadkrachtig. Kus van je dochter.
16-1-2019
Ik ben lid van de Creative Writing Club. Deze ochtend is er een mooie Inspiratievraag. Hoe ziet jouw ideale dag eruit als je geen verplichtingen hebt, geen geld hoeft te verdienen en een goed werkend lijf hebt en een blij hart? Wat doe je dan iedere dag met veel plezier?
Ik heb mijn schrift gepakt en 10 minuten onafgebroken geschreven over dit onderwerp. Daarna heb ik de laptop geopend en mijn tekst aangescherpt tot dit:
Ik word uit mezelf wakker. (Géén wekker!) Op het kastje naast mijn bed staat een lauw kopje thee. Half slapend weet ik dat Man het daar een half uurtje geleden heeft neergezet. Verwennerij! Nog even lig ik na, ik voel me rijk! Rijk met de dag die net begonnen is. IK ben de baas over deze dag. Nadat de waterstralen van de douche me hebben gestreeld en verkwikt zet ik koffie. Ik ontbijt met 2 sneetjes bruin brood -1 met kaas, 1 met jam- en koffie. Het is rustig in huis. Ik pak mijn schrift en pen en schrijf 10 minuten onafgebroken. Heerlijk! Dit brengt ruimte, lucht en licht in mijn hoofd. Dan is het tijd voor wat huishoudelijke klusjes; vaatwasser uitruimen en wasmachine aanzetten. Tussen de middag komt Man thuis. We lunchen samen met yoghurt en muesli. Ik hang de was buiten op de lijn. De zon schijnt en er is een klein briesje. Samen gaan we met onze ruwharige Jack naar het bos. Zo’n 1,5 uur lopen en snuffelen we tussen de bomen en struiken door. De takken zijn nog kaal -het is begin maart. Ik draag mijn roze jasje met een sjaal. De zon schijnt. Af en toe schittert het prachtig door de hoge takken heen. De lucht en natuur zijn vol verwachting van het naderende voorjaar. Ik haal een paar keer heel bewust diep adem. Thuis drinken we koffie met iets lekkers in onze lichte woonkamer. We nestelen ons op de bank, Jack tussen ons in, tv aan. Tegen half 6 warm ik kant en klare rösti op. Gooi er een extra ei bij en wat prei. Ik verdeel het over 2 borden en samen eten we dit op bij het journaal van 18.00 uur. Na het eten dommel ik even in slaap op de bank. Ik voel me lekker loom en “aan het uitrusten”. Als ik het aanrecht heb opgeruimd zet ik mijn laptop aan. Mail bekijken, inspiratie opdoen en wat schrijven. Rond 22.00 uur komen de zonen thuis. Ze vertellen mij wat ze kwijt willen van hun dag en nemen daarna wat eten en drinken mee naar hun kamers. Ik schenk een wijntje in voor Man en mezelf. We zitten nog even te praten of te lezen en gaan dan naar bed. Dank voor deze dag. MIJN ideale dag!
Het mooie is dat zo’n dag regelmatig mijn werkelijkheid is.
Lieve groet,
Josephine, 17-02-2019
In de routine van alle dag beseffen dat je het goed hebt.
Dankbaar zijn voor momenten van geluk-besef.
Vooral dat beseffen is waardevol voor mij.
Korte, kleine piekjes van genieten en waarderen van dat wat er is.
Nu, op dit moment.
Of genieten van wie er nu is.
Nu, op dit moment.
Het geeft glans aan het moment.
Tilt het moment even op.
Even, maar lang genoeg om de schittering te zien en te voelen tot in mijn hart.
In mijn diepste stilt het de honger naar waardering, liefde en gezien willen worden.
31-01-2019
Ik lees terug wat ik vorig jaar schreef over 2018. Mijn woord voor 2018 is Beweging. Mijn doel voor 2018 was “iets” in beweging zetten. Dat is gelukt! Wij zijn verhuisd. En persoonlijk ben ik gegroeid door in beweging te blijven, lichamelijk en geestelijk. Ik geniet bijna dagelijks van het Creatief Dagboek schrijven. En ik ben gestart met de cursus Columns met Koelman. Ik beweeg richting loslaten van het zorgen en pamperen van mijn zonen. Tegelijkertijd komt de zorg voor en om mijn oude ouders vlot naar me toe geschoven. Ik beweeg richting acceptatie van mijn eigenheid. Dat is wie ik ben. Zo ben ik.
Over 2 dagen start ik 2019 met dat wat is. Ik ga door met schrijven en het optimaliseren van mijn blog www. stroomlijnen.com. Ik blijf goed – en ga beter – voor mezelf zorgen. Ik ga mediteren en ademhalingsoefeningen doen. Met regelmaat.
Voor 2019 heb ik een niet-woord: EVEN
Mijn doel voor 2019 is het woord “even” schrappen uit mijn systeem.
Mijn woord voor 2019 is ADEM
Neem adem! Dat is de opdracht die ik mijzelf geef. Adem goed! Adem ontspannen onder de navel in. Adem rustig uit. Pak een volle ademteug. Keer op keer. Laat het stromen. Op deze manier voel ik ruimte, rust, woorden en lucht. Dichtbij mij. Ademteug en Hartslag samen.
Mijn uitdaging voor 2019: Durf je plaats in te nemen. Twijfelend en verwonderend. Neem je ruimte in. Sta recht. Focus.
Gelukkig 2019 gewenst,
Josephine
Onverbiddelijk ademen en leven wij ons 2019 in. Stel je voor dat je 10 dingen mee mag nemen van 2018. Wat kies je dan?
Welke 10 dingen neem ik mee naar 2019?
Mijn levensreis gaat door, met in willekeurige volgorde:
Het is vandaag de laatste dag van November 2018. Ik heb deze maand nog geen column, verhaal, quote, afbeelding of stuk tekst geplaatst op mijn website www.stroomlijnen.com.
Daar baal ik van. Het is nu 23.21 uur. Ik heb nog ruim een half uur om iets te publiceren, zodat het archief november 2018 vermeldt! Wat een suffe reden, ik weet het! Maar goed, dat is wel de reden dat ik nu nog zit te typen. Het is vrijdagavond, glaasje wijn erbij; het is te doen hoor!
Ik baal ervan omdat ik momenteel niet productief ben met publiceer-baar schrijven. En dat “momenteel” is al wel even. Ik schrijf wel. Elke dag. Creatief, dagboek, woorden van mijn hart en woorden die mij inspireren. Ik lees ook, elke dag. En toch is er steeds dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt – vaak roept – ga nou zitten en schrijf. Elke dag keuzes maken….wat doe ik?
30-11-2018