18 maart 2015

Deze week heb een droom gehad die ik na het wakker worden nog precies wist en voelde.

Mijn droom was als volgt: Ik ben in gesprek met een  meisje van 17/18 jaar. Ik ken haar via haar moeder. Mijn gevoel tijdens dat gesprek was duidelijk goed, fijn, lekker, normaal, vloeiende spraak. Vervolgens komt de moeder erbij, een kleuterjuf van de basisschool van mijn kinderen. Zij vraagt mij iets en begint  heel  debiel mij te helpen woorden uitspreken en betuttelend te doen.  Zo van; het geeft niet hoor en maakt niet uit, ik vorm de klanken wel samen met je. Mijn gevoel is dan direct zo anders! Zo geblokkeerd, dicht, op slot, gefrustreerd. Totaal niet relax of rustig. Maar zo beknellend.

Dan wordt ik wakker. Ik weet en begrijp in een flits dat DAAR mijn aandacht moet zijn, dat het DAT is waar het mis gaat! Mijn GEVOEL is zo anders als ik met kinderen praat tegenover het praten met volwassenen. De hele setting in mijn brein slaat dan op een rem of zo. Kijk, kinderen zijn zonder vooroordelen. Bij volwassenen heb ik het idee dat ik aan verwachtingen moet voldoen. Het praten is bij mij wel een ding. Ik wil zo graag goed praten, zonder hakkelen. Ik vind het ook voor mijn gesprekspartner vervelend als dit niet lukt. Dus gespannen ben ik meestal tijdens gesprekken. Behalve met een klein groepje mensen die mij goed kennen en die ik vertrouw.

Deze droom geeft mij aan dat ik de oplossing of hulp DAAR moet zoeken. Bij mijn eigen gevoel en denken! Ik bepaal uiteindelijk zelf wat ik denk en hoe ik over mensen en situaties denk. Als ik mijn eigen denken en zijn zo kan sturen dat mijn gevoel hetzelfde is, altijd. Waar en met wie ik ook ben en praat dan kunnen mijn woorden blijven stromen.  Nu blokkeert mijn brein door MIJzelf. Al jaren schiet mijn setting/brein automatisch in deze stand. Dat kan ik  toch zelf anders DOEN. Een soort her-programmeren van mijn brein.

Nu zoek ik het meer in ontspannen en goed ademhalen. Wat trouwens ook niet altijd goed lukt.  Wel als ik mij erop concentreer, maar tijdens een gesprek of ontmoeting denk ik er niet aan en schiet ik automatisch in stress. Ook dit kan ik ZELF veranderen.

Vaak gaan gesprekken trouwens wel goed/fijn. Maar helaas blijven de slechte momenten lang nagalmen in mijn brein. Misschien mag ik wat liever voor mezelf zijn?

Ik ben zo veel tijd kwijt met verhalen van anderen! Gek word ik er van. Anderen doen hun verhaal maar tegen mij, telkens opnieuw, hun oordelen en opvattingen en meningen spuien tegen mij.

Ik denk dat het hoog tijd wordt dat ik veel meer tijd besteed aan MIJN verhalen. Ook ik heb namelijk best interessante verhalen, meningen, maar wil geen oordelen spuien. Maar wel graag MIJN zienswijze en inzichten naar buiten laten komen.   Ik moet bewust anders omgaan met de verhalen van anderen. Degenen aan wie ik al zo vaak getracht heb mijn gevoelens en mening  duidelijk te maken, maar telkens blijkt weer dat het niets helpt. Dan moet het maar zo zijn. Dat mensen dingen van  mij denken die gewoon niet kloppen.  Ik kan toch niets doen aan wat mensen (willen)denken. Maar dat is wel moeilijk voor mij. Ik heb altijd graag de controle, over alles eigenlijk.  Ook ik heb natuurlijk ideeën over mensen, die kloppen misschien ook niet. Hebben hun daar last van? Denk het niet. Waarom ik HET zo van anderen laat afhangen weet ik ook niet!!??  Als iedereen dat zo zou doen zou de wereld  er rottig uitzien. Heel bewust wil ik niet meer zo veel invloed door verhalen van buitenaf. Heel bewust wil ik meer invloed door/voor verhalen van binnen uit MIJZELF.

geschreven op 12-10-2012

Sinds vandaag woont mijn/onze oudste zoon op kamers! Hij is bijna 21. Mooie leeftijd om zelfstandig te zijn en op jezelf te wonen.  Hij zal zich prima redden. Hij heeft behoefte aan vrijheid en zelf weten. Hij heeft geen behoefte aan gezeur en bemoederende moeder. Maar God wat hou ik van die jongen! Zijn aanwezigheid in huis doet mij goed. Zijn verhalen en gezelligheid zal ik missen. Wat zijn de jaren omgevlogen! Van slim klein ventje uitgegroeid tot een sociale en actieve jongeman. Werk, Studie, Vrienden, Corsowagen, Licht-en-Geluid op zijn middelbare school; alles doet hij met enthousiasme en overgave. Iedereen die hem kent heeft hem er graag bij. Natuurlijk blijft hij deel van ons gezin. Alleen vanaf nu iets meer op afstand. Hij weet dat onze deur altijd open is. Hij kent de code van de sleutelkast. Hij kan er altijd in. Zijn slaapkamer blijft voorlopig zijn kamer hier in huis. Ik hoop dat hij regelmatig hier bij ons zal zijn. Even zijn gezicht laat zien, even lekker bijkletsen en dan weer door met zijn leven. Want zo hoort het!

Gelukkig  hebben we de foto’s nog…. en  de Gezins-Whatsapp !

01-02-2015

13 januari 2015

50 jaar. Ben ik vanaf vandaag.

Hé, ik 50?????  Dat klinkt best oud!!

Het hele jaar heb ik gezegd dat ik héél lang 49 jaar ben…. En dat ben ik geweest. Voor mijn gevoel heb ik alles uit jaar 49 gehaald. Nu MOET ik wel over een drempel heen. Het helpt vandaag  wel dat er 3 Sarah’s in onze tuin staan. (Bedankt familie, vrienden en buren) Dat we toch vanavond een feestje geven. (Bedankt mannetje) Dat we er toch extra aandacht aan geven. Ook al is het maar een getal. Liever wordt ik geen 50 maar 43. Maar ja ik wil leven, dus moet ik door. Ik ben wel dankbaar dat ik het vieren kan en mag. Ook in de dingen er om heen, zoals een ring voor mezelf kopen, met mijn moeder naar de kapper en mijn vriendin die mijn nagels komt lakken. En de moeite die mensen die om ons heen staan voor ons doen met het plaatsen van een pop. Wel bijzonder! De buurjongen die met uitgestoken hand naar me toe komt op straat om me te feliciteren.  De kapper die mij ook wel wil opmaken. De buren die met zijn allen komen en een hele avond druk zijn om te versieren. Iedereen die op ons feestje komt! Ook de vriendin die verder weg woont en die blij is met de uitnodiging. Mijn ouders, beide ouder en breekbaar, genietend. Zo bijzonder dat iedereen speciaal voor ons komt. Wel vreemd ook. Tegen de tijd dat het went geeft iedereen je weer een hand als afscheid. Al die aandacht en vriendschap maakt deze verjaardag wel heel speciaal  en feestelijk. Onze kinderen hebben een avondje uit voor ons geregeld, naar de schouwburg. Wetende dat ik dat helemaal leuk vindt en eigenlijk te weinig doe. Zo lief! Van mijn vriendin (niet die van het nagels lakken) heb ik een zilveren armband gekregen. Ik was even van slag.

Kortom ik voel me dankbaar en blij!

Wat een kwetsbare man. Oud geworden. Breekbaar.
Toch zeer wilskrachtig. Emotioneel.
Altijd vechtend. Schrijvend. Vechtend naar het licht.
Altijd doorgaand. Wetend dat het eens lukt.

Niet denkend;de mensen willen me niet meer.
Maar denkend: morgen misschien wel weer.

Tijdens de uitzending droeg Seth Gaaikema dit gedicht voor:

“Ik heb een klein gedichtje gemaakt, misschien mag ik dat doen. Het is nét klaar”.

Ik buig niet voor het duister, ik vecht voor het licht
Geen dodelijke ernst, maar vrije lichtvoetigheid
Geen bitter verdriet, maar traktatie van zoetigheid
Geen gelouterd gezicht, maar een blij gezicht

Sterren op het Doek, Max (NPO2) 22-11-2014

Seth Gaaikema
‘Altijd voor het licht gevochten’

Dit weekend was ik op Paleis het Loo in Apeldoorn. Er is tijdelijk een expositie over Grace Kelly. Haar stijl, haar kleding, haar films, haar leven als actrice en als prinses wordt neergezet. Prachtig, vooral haar stijl vóór het leven aan het hof. Op de muren staan mooie zinnen geschreven of gedrukt. Woorden die uitdrukken hoe Grace in het leven stond.

Als ik musea bezoek wordt ik vaak eerder getroffen door zulk soort zinnen of regels dan door de afbeeldingen of attributen die tentoongesteld worden. Zo was ik eerder dit jaar in het Groninger Museum. Iedere ruimte heeft een eigen kleur met een tekst geschreven in een hoek van de muur. Mooi vindt ik dat. Bij het betreden van een volgende ruimte zoek ik eerst de geschreven woorden. Ik neem de tijd om die teksten te lezen. Laat het op me inwerken. Pas daarna bekijk ik de schilderijen en kunstwerken.

Ik word geraakt door het idee dat iemand of meerdere mensen die zo’n expositie samenstellen nadenken over hoe de hoofdpersoon het best getypeerd kan worden. Men zoekt naar uitdrukkingen of uitspraken gedaan door die persoon tijdens gebeurtenissen in zijn of haar leven. Graag laat ik mij overspoelen door zo’n mooie zin en beleef de expositie intenser.

In de dagen na het bezoek aan de tentoonstelling over Grace Kelly blijft het in mijn hoofd rondhangen; Welke zin of woorden typeren mij? Stel je voor, over tig jaren hangt men spullen van mij op of zet men dingen neer. Welke zinnen of woorden kunnen dan in de hoek op de muur gezet worden? Juist omdat ik zo van mooie zinnen houdt wil ik héél erg graag mooi uitgedrukt worden. Zodat iedereen denkt; ja dit klopt, dit past bij haar, zo Josephine.
Ik weet hier nu nog geen antwoord op. Ik wil het wel graag weten.
Of is het meer aan “de ander” om dit uiteindelijk in te vullen?

23 Juli 2014

Onze jongste zoon is 16 jaar geworden. Ongelooflijk, wat zijn die 16 jaren snel gegaan. Zo bewust opgenomen in mijn leven, in mijn hoofd, in mijn hart. Wetende dat hij onze laatste baby zou zijn moest ik dit goed opslaan in mijn brein. Hoe hij als baby bij ons in bed lag op het aankleedkussen, een kuiltje in zijn kin, zo mooi, zo kwetsbaar en toch zo sterk. Altijd aandacht en leven om zich  heen door zijn 2 oudere broers. Zo graag mee willen doen met die 2 broers. Speelgoed dat bij zijn leeftijd hoorde overslaand, gewoon met een schroevendraaier schroefjes zetten in plastiek vrachtwagens en  auto’s. Weinig vragend voor zichzelf, genietend van wat er om hem heen gebeurd en mee willen doen. Dingen met aandacht doen. Zo gaat hij door het leven. Sociaal, lief, soms te aardig, slim, mooi. Ik wens: Blijf wie JIJ bent. Blijf de dingen doen op JOUW manier. Blijf ons kind. Blijf Rens.

Schrijven maakt helder, blij, lichter.

Ik lees wekelijks de column van Pascale Bruinen van cool columns. In haar column van 13 juni 2014 gaat het onder andere over ieders eigen Poolster. Waarbij de poolster aanduidt wat ieders eigen lotsbestemming is. Iedereen heeft een eigen poolster, die onveranderlijk aangeeft waar je naar toe moet als je gelukkig wilt worden. Je vindt hem door te doen wat je goed doet en wat je plezier geeft. Dus als er iets is waarin je je helemaal kunt verliezen als je ermee bezig bent, als je iets doet waardoor je geen besef van tijd meer hebt en je je daarbij helemaal happy, vrij en ontspannen voelt, dán is die activiteit jouw poolster.

Is schrijven dan mijn Poolster?  Ik denk van wel.
Maar waarom doe ik het dan niet vaker? Al jaren voel ik de drang om mijn gedachten om te zetten in geschreven woorden.  Toch val ik altijd in de gewoonte om eerst allerlei klusjes te doen in en rondom huis. Het huishouden is nooit klaar. Daarnaast zijn er de sociale verplichtingen, leuke en minder leuke. Mijn “vrije”tijd  vul ik vaak met wandelen, tv kijken, uitrusten met een boek op de bank, yoga, zwemmen, haken.

Toch blijft op de achtergrond de wil en het gevoel dat het heel goed voor mij is; het opschrijven van mijn gedachtes, ergernissen, inzichten. Maar ik doe het veel te weinig. En daar baal ik best van. Want de enkele keer dat ik wel achter mijn laptop ga zitten om de dingen van mij af te schrijven word ik daar heel rustig, helder en blij van. Geeft zo’n goed gevoel. Waarom doe ik het niet vaker? Wat houdt mij tegen?

Pascalle Bruinen heeft het over durf en er voor openstaan. Ik denk dat dit voor mij ook geldt.  Het is best eng om je open te stellen en kwetsbaar te zijn. Zij stelt dat voor iedereen geldt dat hoe eerder jij je poolster hebt gevonden, hoe beter het voor je is.

Als ik nu gewoon net doe alsof het  nu de juiste tijd in mijn leven is om iets te doen, namelijk SCHRIJVEN.

met dank aan Pascale Bruinen

Zij     van Miss Montreal.

De eerste keer dat ik dit liedje hoor is tijdens haar 1^e Theatertour in schouwburg Amphion in Doetinchem. Ik ben er samen met mijn oudste zoon in het  najaar van 2012. Bijna aan het einde van de geweldig mooie, ontroerende show, zingt ze dit nummer, Nederlands, lampen als stralen rondom haar gericht, met gitaar. Zo kwetsbaar en mooi.Ik voel dat dit nummer speciaal voor haar is en ook voor mij. Het raakt mij enorm. Ik blijf er veel aan denken nadien en luister het vaak op mijn laptop. Ik voel mij verbonden met de sfeer en tekst; zo voelde ik mij ook vaak en soms nog wel eens.

Later is Sanne Hans/Miss Montreal te gast in een programma van BNN  met Patrick Loudiers met als onderwerp stotteren. Zij bemoedigt een meisje van 17 die stottert.  Dan speelt ze een stukje Zij met gitaar, op straat, om aan te geven hoe zij zich voelde, op school, onzeker, liefst helemaal niet pratend, boos, onbegrepen, 17 jaar. Zo herkenbaar. Pas toen hoorde ik dat dit nummer “Zij” door haar geschreven is over deze periode in haar leven. Toen begreep ik de klik, het gevoel van herkenning. Natuurlijk kan je zo voelen over meerdere dingen, maar dit was precies waarover ik mij ook zo voelde. Inmiddels ben ik ouder en gaat het beter. Maar nooit is het helemaal weg. Het ligt altijd op de loer, dat gevoel, die onzekerheid. Kan zo weer boven komen door iets wat ik hoor, voel, lees, meemaak. Vaak gebruik ik ook andere woorden. Maar echt erkennen dat ik stotter is moeilijk. Mensen kijken toch raar als ik haper. Als een soort spiegel kijk ik dan in een gezicht dat als reactie op mijn gelaatstrekken zó kijkt.

“Ik ben het enigste meisje”.

Al mijn hele leven. Thuis bij  mijn ouders en nu in mijn eigen gezin ben ik het enigste meisje. Ik red me prima tussen de mannen hoor, maar soms mis ik een soort van zus. Iemand waar ik op terug kan vallen en me mee kan meten/vergelijken.

Ik heb wel vriendinnen, schoonzussen en mijn moeder. Maar die hebben allemaal hun eigen rol in mijn leven. Ik heb wel een man, zonen, broers en mijn vader. Maar dat zijn geen vrouwelijke wezens.

Vooral op speciale momenten denk ik wel eens, als ik nu een zus had …..
Denk aan verkering krijgen/willen, jongens, trouwen, zwanger zijn, bevallen.
Samen je kindje groot zien worden. Zorgen delen over kinderen, ouder wordende ouders en het leven in zijn geheel.
Ik weet dat het hebben van een zus geen garantie is voor goed contact met elkaar. Maar dan nog…..

Als ik denk aan het feit dat ik vaak het enigste meisje ben, dan hoort daar een herinnering bij uit mijn jeugd.

Wij, mijn ouders, 2 broers en ik gingen vroeger regelmatig naar mijn oom en tante op visite. Ik speelde gewoon mee met hun 4 zonen en mijn 2 broers. Ik kan me goed herinneren dat mijn tante het erg leuk vond als ik erbij was. Zij kon dan praten over handwerken, haren, kleren, echt meisjes dingen. Ze zei dan altijd: “Jij bent het enigste meisje.”

Mijn tante is inmiddels overleden.Op haar crematie sprak ik even met haar jongste zoon, mijn neefje. Inmiddels een boom van een vent. Ik had hem lang niet meer gezien en vroeg hem of hij wist wie ik was. Hij antwoordde: “Ja hoor, jij bent het enigste meisje”.   Het was net of ik mijn tante hoorde. Ik was verrast en zei: “Dat zei je moeder ook altijd tegen mij”. Hij antwoordde:  “Dat weet ik”.

Ik vind dit een heel bijzonder en mooie gebeurtenis! Denk er nog wel eens aan. Zou mijn tante toen al hebben vermoedt dat ik mij later in mijn leven wel eens de enigste zou voelen. Of was het gewoon een opmerking over de omstandigheden van toen?