Alle berichten van stroomlijnen

Soms bevind je je midden in het niets en soms,
midden in het niets, vind je jezelf.

-onbekend-

In Margriet 02-2024 is een reactie van mij geplaatst. Super leuk!
Spannend , confronterend en goed. Hier sta ik nu.

Geleefd.

Op Funda kijk ik foto’s van een huis. Het staat te koop. Een oude dorpsboerderij. Vroeger liep ik er vaak langs. Ik, een meisje met blonde haren, op weg naar een vriendinnetje. Het huis pal aan de stoep. Als ik gauw opzij keek bij het raam dan zag ik de vrouw aan de keukentafel zitten.  De bewoners zijn iets jonger dan mijn ouders. De vrouw is de weg al langer kwijt en ook haar man woont nu in een verzorgingstehuis. Ik hoop dat ze samen konden blijven, ik weet dat niet.
Klikkend door de foto’s van het grotendeels lege huis krijg ik een beeld van hoe hun hebben gewoond en geleefd. Het is een net interieur met een hele grote achtertuin. Ze hielden van tuinieren, dat moet wel met zo’n oppervlakte grond. Achter op het perceel staat een groen houten tuinhuis met ramen. Ik zie houten stelen van tuingereedschap door het glas heen. De schoffel, de hark, de drietand, de bezem staan netjes op de rij. Die zijn vast heel vaak in de handen van de man en/of vrouw geweest. Nu staan ze stil op hun plek in de schuur. Hun eigenaren doen het niet meer. Ze tuinieren niet meer daar en misschien wel nooit meer. De foto raakt me. Het is een beeld van een leven dat geleefd is.
Ook twee foto’s van kamers met stapels en rijen boeken raken bij mij een snaar . Op de hoofdslaapkamer liggen 4 stapels dikke boeken op de grond; één muur is hierdoor grotendeels bedekt. Op twee andere kamers, denk van hun kinderen – die inmiddels volwassen zijn – hangen planken aan de muren met van die ijzeren houders eronder. En ook hier, veel boeken in indrukwekkende rijen. De bewoners hielden van lezen en kennis vergaren, dat moet wel met zo veel boeken. Die zijn vast heel vaak in de handen van de man en/of vrouw geweest. Nu staan ze stil op de plank. Hun eigenaren doen het niet meer. Voorbij gegaan, alles is voorbij gegaan. Het is gedaan. Ik ben geraakt.

Josephine, 31-10-2023

 

Herinnering

Wijsheid

Alles is herinnering.

Herinneringen maak je voor nu.
Herinneringen maak je niet voor later.

Later weet je het niet meer.
Later weet je het anders.
Later vertekend.
Later weet de geur, de kleur, het gevoel.
Later weet de richting.

Dat is mooi.
Dat is hopelijk houvast….voor later.

Dus maak nu herinneringen zolang je kan,
om ze mee te nemen.
En voor altijd te bewaren,
heel diep in je hart.
Voor altijd…ook al weet je ze later niet meer,
of anders.

Josephine, 10-09-2023

( Hastings Zuid Engeland dd. 3-8-2023 )

 

 

Aanstaande maandag 23 mei is jouw geboortedag. Het is dan 83 jaar geleden dat je geboren bent. Wij vieren dan altijd jouw verjaardag. Voor mij zou dit de 57e keer zijn. Dit jaar ben je dood. Hoe gaan we dit doen Mam? Afgelopen september, de 23e is je hart namelijk gestopt met kloppen.  Nu lig je in een kist op het kerkhof. Stil.

Zullen we nog 1 keer koffiedrinken mam? Dan eten we er gebak bij, die vlaaibodem met aardbeien die je altijd maakt. En dan praten we bij. Ik vertel jou alles wat je nog niet hebt gehoord en hebt gemist de afgelopen 8 maanden. Je wilt vast heel graag weten hoe het met al je kleinkinderen is. Wat ze allemaal ook al weer doen en of het allemaal goed gaat met ze.  Ik leg mijn hand even op jouw hand. Ik praat en zeg  wat ik je graag vertellen wil. Jij vertelt mij hoe het nu met je is. Hoe het met je gaat. En hoe het daar is. Daar aan de andere kant van de lijn. Al 8 maanden ben jij daar en ik hier. Niet meer samen. Jij dood. Ik alleen.

Als je dan moe bent geworden van het zitten, luisteren en praten mag je weer gaan slapen. Rust dan maar weer lekker uit.

Gewoon nog 1 keer samen aan de tafel, koffie en bijpraten. Dat is mijn wens voor jouw verjaardag – die helaas geen verjaardag meer is-  23 mei 2022.

Slaap lekker Mam,
Kus, Mariëtte

 

Carry Slee

Inspiratie

Ik lees graag over schrijvers. In de Blijtijds van Zomer 2021 staat een interview met Kinderboekenschrijfster Carry Slee. Het onderwerp is Levenslessen.

Eén van haar belangrijkste lessen: Leer je grenzen stellen!
En doe dingen die bij je passen.
En wees wie jezelf wilt zijn!

Vakanties en reizen zijn niets voor haar. Thuis kan ze lekker schrijven en tussendoor met de honden wandelen. Thuis voelt ze zich veilig en in control. Daar hecht ze enorm aan. Daarom heeft ze ook een vast ritme in het dagelijks leven. Ze vindt het heerlijk om ’s ochtends wakker te worden en al precies te weten wat ze die dag gaat doen.  Ze hecht enorm aan haar vaste dagritme.

In haar jeugd verzon ze al verhaaltjes.  Zo ontwikkelde ze een enorme fantasie. Zo leerde ze om zich af te sluiten. Zo had ze controle. Zo leerde ze  inleven in andere mensen. Kortom zo ontwikkelde ze Schrijvers-schap. 

De Levensles voor haar kinderen en kleinkinderen; dat ze mogen zijn wie ze willen zijn.  En ze wil ze veiligheid meegeven door er altijd voor ze te zijn.

Het interview eindigt met:
“Ik vind dat we aan het leven verplicht zijn om er iets moois van te maken. Dat lukt niet altijd, want soms zit het niet mee en heb je ook verdriet. Maar je moet wel je best doen en positief blijven. Want het leven is het waard.”

In 2019 heeft ze een boek vol inspirerende schrijftips en – opdrachten uitgegeven met als titel “Durf te schrijven”. Ik heb het boek toentertijd gekocht en net weer uit de kast gepakt. Het ziet er aantrekkelijk uit, fijn formaat, duidelijk gedrukt en kleurrijk met cartoons van Aimée de Jongh. En vooral natuurlijk met Carry Slee.  Morgen pak ik een mooi nieuw schrift en begin ik in en met het boek! 

Zin In,
Met Groet, Josephine
30-06-2021

 

 

 

Schrijven

Uncategorized, Wijsheid

10 minuten op de timer. Ik schrijf.
Druk in mijn hoofd aan het werk. Ik leg de stem even stil. Mijn hand is nu aan het leiden. Ik blijf steeds de hand bewegen. Rustig tempo. De zon maakt een schaduw op mijn schrijfblok. De regen is eindelijk gestopt. Buiten is het nu stil. Geen getik of gekletter meer. De buien zijn weg; opgelost óf weggewaaid. Klaar met druppelen óf zich nog voller aan het zuigen en onderweg naar een paar woonplaatsen verderop. Wie weet.

Menselijke buien werken misschien ook wel zo. De ene mens krijgt de volle laag en de ander niet. Wie van de twee heeft dan geluk of juist pech? Voor écht contact is strijd en confrontatie nodig. Ik ben daar niet altijd goed in. Ik zie wel steeds meer in dat clashes en discussie niet perse slecht of lastig hoeft te zijn. Ze zijn ook nodig om levendig verschil van mening te kunnen uiten en om aan je omgeving woorden te kunnen geven aan je onmacht en frustratie. Je grenzen met woord én gebaar -lichaamstaal- te laten horen en zien. Discussie is dus geen aanval op de toehoorder. Eerder een verbindend gesprek of een poging daartoe.

Les in leven.
24-05-2021